Misschien sta je morgen op. Misschien heb je dan wel tijd. Misschien zit het weer wel eens mee . En loop je even later onder een stralende zon een paarse vlakte af. Met een beladen rugzakje op je rug ontdek je de pracht. Een genot voor je ogen en een rust voor je hart.
In de zomer van 2011 kwam elk natuur liefhebbend hart in brand te staan, maar in de letterlijke vorm leden die mooie paarse vlaktes er pas echt onder. Bomen hielden zich zo kranig mogelijk, maar bezweken onder een druk van warmte en gebrek aan troost. Planten probeerden onder elkaar te schuilen, maar iedereen was te druk bezig met zichzelf te beschermen. Jammer genoeg kregen ze geen pootjes om zichzelf uit een brandende storm te redden, iets waar Moeder Natuur niet aan gedacht heeft. Te veel vertrouwen in de zorg van de mens. Sorry, dat we je nogmaals teleurgesteld hebben.
Zoals het klimaatrapport van het KMI ons vorige week wist te vertellen zijn we op weg naar nog warmere zomers. Nog meer dreiging. En er staan nu al te weinig sterke bomen aan het front om eerste hulp aan te bieden. Ze zullen de eerste hittevlagen wel opvangen en schaduw bieden waar nodig is, maar we moeten onthouden dat de eerste storm nog altijd niet gaan liggen is. Nog altijd proberen planten en bomen hun rug te rechten, tot ze er stilaan klaar voor zijn om terug open te bloeien. Ook moeten er nog altijd voortplantingsprogramma’s verder gezet worden.
Als je dan toch beslist om nog eens een frisse neus te gaan halen en er de tijd voor wilt nemen, is de Kalmthoutse Heide een echte aanrader. Met een wijzende vinger: Zolang je er maar goed voor zorgt!
Vooraleer ik ging starten aan mijn nieuw groot avontuur aan de AP Hogeschool besloten mijn broer, oudste zus en ik om nog even weg te gaan. Gewoon in eigen land. Samen nog even proeven van alle vrijheid en rust die we op dat moment nog hadden. Met een rugzakje vol met een paar liter water en het zonnetje aan de hemel stapten we de trein op voor een middaguitstap.
Tussen lachen, foto’s trekken en het lekkere ijsje aan het einde van de wandeling blijft me vooral de “bed/wandelvraagjes” en de stiltes bij. Geen druk, geen mensen, geen zorgen. Alles kon gewoon even. We hielpen een vrouw met het vinden van de juiste route, we wisselden een zeldzame lach en een goedendag uit met een ander koppel en we vonden in elkaar even het geluk dat we gemist hadden. Mooier kon ik mijn lange zomervakantie niet afsluiten. Wat mogen we fier zijn op dit gebied, maar wat moeten wij ons verdomd verplicht beginnen voelen om er ook goed voor te zorgen.
de wereld van Sofie 