In anekdote van mijn blog volg je het pad van de drie wegwijzers: het verleden, het heden en de toekomst. We gaan samen op wandel in het grote bos waar de anekdotes aan en tussen de bomen groeien. We verschuilen ons niet achter struiken, we liggen niet ineen gekropen naast boomstammen, we zijn niet bedekt door een laagje mos en bladeren, maar we lopen recht op het licht af. En daar … ligt mijn, ons steentje veilig.
Als kleine meid had ik maar één grote wens. Niet de wens om oneindig lang in alle stilte met mijn poppen te spelen of om weinig huiswerk te hebben. Maar de grote wens om jong mama te worden. Ik vergat te genieten van alle zorgeloze dagen die ik toen nog had. Ik dacht liever vooruit, de toekomst in. Ik werd omringd door drie powervrouwen en mama’s in mijn leven; mijn mama en door het leeftijdsverschil mijn grote zussen. Ik wou ook kunnen zorgen, maar kon het niet. Te jong, te naïef en nog net niet de rijpe eitjes om mama te worden.
Ik heb jaren later spijt gehad dat ik al zo serieus in het leven stond, dat ik te weinig genoot van het kinds en naïef zijn. De realiteit hakte er al snel in. Niet zelf kunnen bepalen wanneer ik moeder wou worden of wanneer het leven zou beginnen. Mijn biologische klok tikte ook al had ik nog tijd genoeg, het was nog lang geen vijf voor twaalf. Ik begon met aftellen naar het moment wanneer ik eindelijk volwassen, volgroeid en zelfstandig zou zijn.
Na een paar jaar vervaagde die wens. Waarom de wil om een kind te hebben als je nog niet eens voor jezelf kan zorgen en houden? Maar ook een andere factor speelde mee: de onzekerheid over de toekomst. Er werd in mijn kindertijd al gezegd dat op 12 december de wereld zou vergaan, wat zou dat dan voor mijn kind zijn? Ik sloot mijn wens af.
Klimaatveranderingen veranderen niet alleen de leefomstandigheden met extreme hitte en smeltende ijskappen, het verandert ook traditionele patronen. Ik wil niet langer mama zijn als ik zelf niet weet of ik het einde van mijn leven haal zonder dat het einde van de wereld me voor was.
Misschien ben ik egoïstisch, maar bespaar ik toch een toekomstig kind van een jeugd met verplichte zorgen. Ik ben nog altijd maar achttien, de wereld en ik veranderen nog elke dag. Misschien verandert mijn wens nog, maar voor nu hoop ik alleen dat de wereld in gang schiet naar een beetje zorgeloosheid.
de wereld van Sofie 