In anekdote van mijn blog volg je het pad van de drie wegwijzers: het verleden, het heden en de toekomst. We gaan samen op wandel in het grote bos waar de anekdotes aan en tussen de bomen groeien. We verschuilen ons niet achter struiken, we liggen niet ineen gekropen naast boomstammen, we zijn niet bedekt door een laagje mos en bladeren, maar we lopen recht op het licht af. En daar … ligt mijn, ons steentje veilig.
Het was 2018, een jaar vol gebeurtenissen. Ik kreeg te horen dat ik voor de zoveelste keer geopereerd moest worden, dat ik geopereerd werd en er een aantal kankerdiagnoses in de familie naar boven kwamen. Door alles om me heen, begon ik me steeds meer te verstoppen en slecht in mijn vel te voelen. Ik was verplicht om door te gaan, terwijl ik was gestopt met gelukkig zijn. En toen kwam de zomervakantie voor de deur te staan.
Ik zeg niet dat de reizen die ik toen maakte goed waren voor mijn ecologische voetafdruk, maar ik was op zoek naar iets wat niet in België bleek te zijn: rust. (Toen nog niet bewust van de mooie plekken die België mij en ons te bieden heeft. Corona is toch voor iets goed geweest.)
Na een vlucht van vier uur landden we op Porto, waar we voor enkele dagen een tripje hadden uitgestippeld voor mijn mama’s vijftigste verjaardag. Een kort tripje die naar mijn aanvoelen vrij emotioneel was. Er kwam naar boven wat al maanden in me zat: verdriet. Na een klein weekje waren we geland op onze echte reisbestemming, het eiland Terceira van de Azoren.
Op een dag in het begin van onze verkenning op het prachtige eiland kwam ik mezelf tegen. Tussen rotsen, zeedieren en zee vond ik genezing van Moeder Natuur. Ik zal me dat moment voor altijd blijven herinneren. Ik was die dag nog nooit zo gelukkig geweest, op dat moment had ik mijn innerlijke rust gevonden.
de wereld van Sofie 