dromenvanger

In mijn vorige blogpost voorzag ik jullie van een mysterieus kortverhaal, maar laat ik meteen met de deur in huis vallen. Het was niet geschreven uit een fantasie of een verhaal dat in me opkwam. Het was een nachtmerrie dat in mijn hoofd gevormd werd en mijn bovenkamer nog steeds niet verlaten heeft.

Als ik in periodes van stress zit, komen mijn angsten extra naar boven. Ze verschijnen dan vooral in de vorm van nachtmerries. Ze worden steeds erger en ik steeds banger. Ze lijken echter en dichterbij te komen. Ook al komen de gebeurtenissen nauwelijks in de realiteit voor, toch zie ik er steeds meer van af en heb ik het steeds moeilijker met een onderscheid te maken tussen het reële en surreële.

Ik word trillend en onrustig wakker. Mijn handen zijn haastig op zoek naar mijn wekker die me 4u15 aangeeft. Mijn lichaam weigert me verder te laten slapen. Ik protesteer niet en blijf wakker, op zoek naar afleiding om te vergeten. Want vergeten is zo gemakkelijk, maar o zo moeilijk als je zo diep geraakt bent. Raar toch? Het is toch maar een droom…

Maar nee, het is zoveel meer. Wakker worden met het gevoel dat je zo hard geweend hebt, dat je voor de zoveelste keer van iemand afscheid hebt moeten nemen, overmeesteren ook overdag je gedachten. Ik heb geen verlies geleden in de realiteit en toch heb ik het verdriet van iemand die iemand verloren heeft.

’s Ochtends vertel ik mijn ouders met enige nuchterheid over mijn dromen alsof het me niet zoveel kan schelen. Maar zij weten beter, ze horen ook de ernstige toon. Het is mijn masker: lachen om hun bezorgdheid van me af te schudden. Uiteindelijk eindig ik ’s avonds met vochtige ogen en vertel ik ze dat er zoveel negativiteit in mijn hoofd zit.

Het verdriet in mij is ontwaakt en de zorgen over mijn eigen mentale gezondheid nemen toe.

Overdag slaat de vermoeidheid steeds harder toe. Ik stap mijn bed uit in een nieuwe dag. Niet uitgeslapen, maar met steeds diepere wallen maak ik me klaar voor weer een nieuwe dag. Mijn hersenen zijn niet met mij gaan slapen, maar zijn blijven doormalen. Hersenen die me steeds dezelfde nachtmerries aanbieden in een extremere vorm.

Stilaan ben ik mezelf zelfs in vraag gaan stellen. Ben ik nu echt gek aan het worden? Komt het door alle negativiteit daarbuiten dat het ook in mijn nachtelijke gedachten is gesijpeld? Heb ik hulp nodig? Maar bovenal de noodkreet om me eindelijk nog eens te laten slapen, want ik ben zo moe. Ik wil gewoon slapen, maar dan word ik wakker en verlang ik weer naar slaap.

Onlangs las ik een artikel die mij iet of wat geruststelde en je zeker eens zelf moet lezen als je zelf last hebt van hevige dromen. Of iemand kent met nachtmerries zoals de mijne, of om hem of haar probeert beter te begrijpen of zelfs te helpen.

Het is vooral belangrijk om niet te zwijgen, want ook dromen hebben verhalen over een realiteit die je dagelijks onder ogen ziet. Ontdek wat ze betekenen, want er zit iets achter. Daar ben ik inmiddels ook achter gekomen: heel veel angst voor de dood. Maar hoe langer je je ze voor jezelf houdt, hoe harder je ervan gaat afzien en niet meer kan loslaten. Zie ze zelf vooral niet als onbenullig.

Voor nu wil ik gewoon weer dromen en even niet meer wakker worden totdat ik genoeg geslapen heb.