de puberteit van volwassenheid

De middelbare school: de tijd waarin je wordt opgeleid tot volwassene. Je start met een veel te grote lege boekentas en een zestal jaar later verlaat je de school met een te kleine rugzak die uitpuilt van “kennis”. We stappen de grote poort uit, het volwassen leven in. Een “nieuw” begin, maar eigenlijk blijft iedereen zoals hij geëindigd is: een puber. Weinigen zijn uiteindelijk volwassen geworden.

Dit jaar startte ik als studente Journalistiek in de volle Corona-crisis, maar ook al zat ik opgesloten in mijn eigen huis, ik voelde me bevrijd. Er was een nieuw tijdperk aangebroken. De sfeer was anders. De mentaliteit was anders, maar niet overal.

De middelbare school was een soort klassenmaatschappij van de 21ste eeuw. Je werd gemaakt of gekraakt door hoe je was of eruit zag.

Sofie

Als student zit je eindelijk niet meer in een omgeving waar alles wordt bepaald door “populariteit”. Je kan en mag nu jezelf zijn, maar toch voelt het misschien nog niet veilig genoeg om het toe te laten. Ook al heb je de vrijheid om je eigen weg te gaan, toch blijft het moeilijk om het verleden los te laten.

In het hoger onderwijs heb je het geluk meer gelijkgezinden tegen te komen. In het hoger onderwijs ben je niet langer verbonden aan het groepje van jaren terug. Ook al was dat soms alleen maar om te overleven. Als student ben je bevrijd van een geordend systeem.

De middelbare school was een soort klassenmaatschappij van de 21ste eeuw. Je werd gemaakt of gekraakt door hoe je was of eruit zag. Als je veel uitging, dronk, wiet of sigaretten rookte en stijl (misschien ook geld) had, dan kwam je bij de” elite “terecht. Het was overleven en opboksen tegen een tegenstander van wie je nooit zou winnen. De roddelcultuur was geboren, door onze individualistische ingesteldheid maar ook door sociale media. Naast de bestaande klassenmaatschappij in een middelbare school kon er ook via sociale media aanzien verkregen worden, waardoor we door de verschillende rages ook dezelfde identiteit begonnen aan te nemen.

De druk van bewijzen tegenover de rest. Waarom moet je daar nog tegen vechten? Wat gaan ze wel niet denken? Moet je niet zo normaal mogelijk zijn?

Sofie

Het middelbaar is sowieso al een moeilijke tijd. Als tiener ben je volop op zoek naar je eigen identiteit (mede gemaakt en gevormd door leeftijdsgenoten). Je vormt je identiteit naar de gedachten en verwachtingen van de ander, de leeftijdsgenoot. Niet bij jezelf zoeken, maar bij de ander. Je bent kwetsbaar, op zoek naar een veilige plek. Je worstelt, maar je ploetert voort. De druk van bewijzen tegenover de rest. Waarom moet je daar ook nog tegen vechten? Wat gaan ze wel niet denken? Moet je niet zo normaal mogelijk zijn?

Misschien heb je wel gevochten tegen de “groepsidentiteit”. Misschien was je wel liever dat tikkeltje anders, dan hetzelfde.

Sofie

Eigenlijk is het erg dat die twijfels en onzekerheden over jezelf en je persoonlijkheid er blijven zitten tot je die grote poort uitwandelt. Misschien heb je wel gevochten tegen de “groepsidentiteit”. Misschien was je wel liever dat tikkeltje anders. Het was vechten tegen het verlangen om te vertrekken.

Mogelijk vond je steun of vertrouwen bij enkele leerkrachten, omdat je hun geloof en vertrouwen wel voelde. (Appreciatie tonen en voelen is dan toch niet zo vanzelfsprekend.) En daar zat je geloof: later als ik groot ben zal het anders zijn, zullen we volwassen zijn. Je zal geen tientallen stemmen meer horen. Je zal je niet meer kleden naar de “wensen” van de ander. Je zal je niet langer een buitenbeentje moeten voelen. Er zullen geen blikken van pratende mensen op je vastgepind worden.

Je gaat op je plaats zitten en kruipt nog meer in je schulp. Je maakt jezelf onzichtbaar, want je weet dat zichtbaar zijn ook soms pijn lijden is.

Sofie

Maar … je wandelde een nieuwe school binnen en de twijfels namen je weer in haar greep. Gaan ze je wel oké vinden? Ben je niet te raar? Wat denken ze nu? Heb je iets verkeerd gezegd? Kan ik hier wel alleen zijn, zonder zielig te ogen? Er is niet meteen een knop om je negatief denken uit te zetten. Het gevoel van vroeger zit zo diep geworteld dat je je er maar moeilijk van kan losrukken. Het lijkt wel alsof je getekend bent voor het leven.

Vandaag stap je misschien nog steeds de aula in met een gebogen houding, probeer je je gezicht zo veel moeilijk te verstoppen en bevooroordeelde blikken te mijden. Ze zullen je wel niet mogen, denk je dan. Je gaat op je plaats zitten en kruipt nog meer in je schulp. Je maakt jezelf onzichtbaar, want je weet dat zichtbaar zijn ook soms lijden is.

De generatie die verandering teweeg wil brengen, moet beginnen met verandering bij zichzelf. De rug rechten en iedereen zichtbaar maken.

Sofie

Maar diepe wonden verdwijnen niet zomaar bij noorderzon, eerst moeten we leren volwassen worden. De generatie die verandering teweeg wil brengen, moet beginnen met verandering bij zichzelf. De rug rechten en iedereen zichtbaar maken. Samen in opstand komen tegen de klassenmaatschappij waar niemand gelukkig van wordt. Ons niet meer bewijzen aan elkaar, maar elkaar vertrouwen geven. Maar bovenal niemand verstoten in een maatschappij waar iedereen vooruit moet. Het is tijd om de puberteit achter ons te laten.

Het begint allemaal met vertrouwen aan elkaar te geven. In de puberteit praten we over elkaar uit jaloezie of onzekerheid. Vandaar de roddelcultuur. Onze eigen kwaliteiten worden dan meer uitgelicht, maar schijn bedriegt. Je beseft alleen nog meer waarin je tekortschiet. Als volwassen mensen gaan we het positieve woord meer in de groep, in de maatschappij gooien. We gaan er iets vanzelfsprekend van maken en niet langer iets onzichtbaar of onhoorbaar.

Laten we de liefde gaan verspreiden. Elkaar horen en elkaar betrekken. Daar worden we allemaal veel gelukkiger en mooier van. Worden we dan morgen allemaal wakker in een klassenloze maatschappij? Het is aan jou!