zie mij graag

Hoe moeilijk kan het zijn om jezelf graag te zien? Waarom is het makkelijker om van een ander te houden dan van jezelf? Jezelf graag zien is allesbehalve vanzelfsprekend. Vandaag deel ik met jullie mijn meest kwetsbare, onzekere kant: mijn dagelijkse strijd om aan zelfliefde te winnen.

De strijd begon op veel te jonge leeftijd. Ik begon in mijn ogen te vroeg aan mijn puberteit en zocht rondom mij mensen die hetzelfde doormaakten, maar ik vond niemand. Iedereen was nog kind en juist daarom wou wellicht niemand tonen dat ze geen kind meer waren. Dan val je misschien wel uit de boot. Ik zweeg en anderen waarschijnlijk ook en juist omdat we allemaal zwijgzame kinderen waren, voelde ik me onbegrepen. Ik dacht dat ik alleen was, dus verstopte ik me en stopte ik met mezelf graag te zien. Ik moest zelf gaan vechten, maar ik vond me daar niet sterk genoeg voor. Ik keek naar de anderen en zag dat zij anders waren.

Ik accepteerde het meisje niet dat elke dag in de spiegel stond. Ik accepteerde haar groei niet. De zelfhaat begon diep in haar haar wortels te planten.

Sofie

Op die leeftijd heb je veel bevestiging van buitenaf nodig. Je staat nog niet sterk genoeg in je schoenen. Je gaat mee met de anderen. Je wilt zoals de ander zijn. Je wilt ook slank zijn…

Ik riep op zeer jonge leeftijd al van de daken dat ik volwassen wilde zijn, maar toen het moment daar was nam ik er afstand van. Ik was nog een kind. Ik was al zo jong zo serieus. Het kind in mij was al lang vertrokken, maar toch was ik nog niet klaar om verder te gaan. Ik plakte mezelf het label op van “anders” naar “apart” naar “vreemd”. Ik accepteerde het meisje niet dat elke dag in de spiegel stond. Ik accepteerde haar groei niet. De zelfhaat begon diep in haar haar wortels te planten.

Waar het in de lagere school nog leek alsof ik er helemaal alleen voor stond, kwam daar in het middelbaar verandering in. Ik was eindelijk op een plek beland waar ik eerlijk kon zijn. Ik moest me niet langer schamen. De stilte werd doorbroken. Veel meer mensen zaten in hetzelfde schuitje dan ik eerst had gedacht. Ik kon nu zonder dat het raar was een bh aandoen, want meerdere mensen droegen het. Ik moest niet langer een bruin uniform dragen. Het welbekende wit uniform blouseje waarin je alles zag hangen of zitten en een bruine rok die ik in een grote maat moest dragen omdat mijn buikje er anders niet inpaste. Ik kon (als ik wou) praten over mijn regels of klagen wanneer ik ze had. Toch bleef ik zwijgen. Ik bleef me op de achtergrond bevinden. Daar was het veiliger, maar niet altijd gezonder. Iedereen wordt ouder, iedereen begint te worden zoals hij of zij later zal zijn. Iedereen krijgt stilaan het onveranderlijke gezicht en lijf voor het leven. En dan begin je nog harder te vergelijken wat jij niet hebt, maar wel wilt.

Ik was de triestige hangende plant in de kamer die al veel te lang geen water had gekregen. Langzaamaan verloor ze al haar bloeiende blaadjes.

Sofie

De pijn en de afkeer waren zo diep geworteld, dat ik niet buiten durfde te komen. Niet letterlijk maar figuurlijk. Ik wilde niet uit me stappen. Het ging alleen maar verder. En het verdriet in mij at ik weg, iets wat begon in de lagere school en dat aanhield in het middelbaar. Het buikje zou blijven hangen, mijn benen en heupen zouden nog breder en zwaarder worden en ik zou niet langer meegroeien. Ik zat vast en wou eruit. Sofie moest op zoek gaan naar haar geluk en niet langer met zich zelf spotten in haar humor. De humor werd waarheid in haar hoofd.

Iedereen rondom mij was zo mooi. Ze hadden allemaal wel iets dat ik niet had, maar ik ook wou hebben. Dan ging ik mijn eigen uiterlijk soms wel nog slechter bekijken. Wat stond ik eigenlijk naast hen te doen? Ik werd de triestige hangende plant in de kamer die al veel te lang geen water had gekregen. Langzaamaan verloor ze al haar bloeiende blaadjes. En ik was de schuldige, want ik gaf mezelf veel te weinig water, veel te weinig waardering.

De naïeve ik dacht toen dat al die mooie mensen een gelukkig leven leidden, maar de ik van nu zegt dat ook zij het ongetwijfeld moeilijk hadden. Geluk hangt niet altijd vast aan uiterlijke schoonheid. Geluk is veel meer. Zij zagen zichzelf misschien niet als mooi, omdat zij vaak niet zagen wat jij of ik wel zagen.

Ik moest iets verwerken, want ik moest leren houden van iemand nieuw. Iemand die altijd bij me was, maar ineens een andere gedaante kreeg. Ikzelf.

Sofie

Toen ik ook nog eens vier jaar van mijn middelbaar blokjes moest dragen en bijna ieder jaar geopereerd moest worden aan mijn hopeloos gebit, zakte ik nog dieper. Mentale klachten lieten me nog minder van mezelf houden. Ik moest iets verwerken, want ik moest leren houden van iemand nieuw. Iemand die altijd bij me was, maar ineens een andere gedaante kreeg. Ikzelf.

De impact van mijn nieuwe gedaante, werd me pas achteraf duidelijk. Het leek alsof ik meer was sinds mijn nieuwe gedaante. Daar werd ik dan ook niet gelukkig van, want het gaf me de bevestiging dat ik vroeger minder was. Maar ik moest hoop koesteren. Zou het dan nu beter gaan?

Misschien was het zelfs de eerste stap geweest naar iets van acceptatie en het leren leven met mezelf.

Sofie

Na die vele operaties en de tegenslagen van de mislukte operaties, was ik niet meer het meisje dat alleen maar migraine had. Niet meer dat meisje met haar asymmetrisch gezicht. Niet meer het meisje met een veel te kleine mond. Een meisje met een paar kilo minder. Misschien was het zelfs de eerste stap geweest naar iets van acceptatie en het leren leven met mezelf.

Het leren leven met mezelf was ook het leren schminken om me mooier te krijgen. Ik leerde het op jonge leeftijd en droeg het dag in en dag uit, waardoor ik niet meer als mijn “lelijke”naturelle zelf naar buiten durfde te komen. Make-up was een masker. Make-up liet mij rechter lopen, het gaf me het vertrouwen dat ik anders zo moeilijk kon vinden. Zonder make-up was ik niks. Ik had geen gave huid, ik had kleine ogen, ik had dikke wenkbrauwen zonder veel kleur,…

Ik heb zelfs jaren mijn echte gezicht niet durven tonen in mijn eigen veilige thuishaven en eigenlijk alleen maar omdat ik wou dat de ander me mooier zou vinden, dan ik mezelf.

Sofie

Vele stemmetjes in mijn hoofd hebben me dit aangepraat. Ook al had ik geen zin of kostte het me veel tijd. Ik heb vijf jaar lang een masker opgezet dat me zogezegd beschermde en me vertrouwen gaf. Ik heb zelfs jaren mijn echte gezicht niet durven tonen in mijn eigen veilige thuishaven en eigenlijk alleen maar omdat ik wou dat de ander me mooier zou vinden, dan ik mezelf. Maar ik ben blij, want ik durf dat masker steeds meer achter te laten. Het is een proces dat tijd kost, maar het feit dat ik het zelf doorhad en de stap heb gezet zal weer een stap dichter bij zelfacceptatie en zelfliefde zijn. Nu draag ik het enkel als ik er zin in heb om mezelf op te maken, als ik er zelf plezier uithaal.

Je zet jezelf aan de kant. Je verliest jezelf uit het oog. Het is bijna een onmogelijke opdracht om dan ook nog eens aan jezelf te denken en bovenal om voor jezelf te zorgen.

Sofie

Het klinkt misschien wel overdreven, belachelijk of zwaarmoedig, maar het is niet simpel om als puber op te groeien in tijden waarin sociale media je in hun greep houden en voor jou het schoonheidsideaal gaan bepalen. Het kind is eigenlijk nooit echt zorgeloos, want ook zij krijgen – meer dan je denkt – iets mee van de wereld die zich buiten de speelplaats afspeelt. De speeltijd is voorbij, er is werk aan de winkel. Ook die negativiteit van buitenaf heeft invloed op onze blik naar anderen en op de blik naar onszelf. Ga dan maar eens op zoek naar positiviteit en lieve woorden om jezelf op te krikken als er nog zoveel ander werk te doen is. Je zet jezelf aan de kant, je verliest jezelf uit het oog. Het is bijna onmogelijke opdracht om dan ook nog eens aan jezelf te denken en bovenal om voor jezelf te zorgen.

De eerste lockdown was een geschenk uit de hemel, niet omdat het een oneindig lang durende “vakantie” leek, maar omdat ik eindelijk de tijd nam om gelukkig te worden. Mijn zwaarmoedig hoofd had nood aan rust en aan niet hoeven denken aan andermans oordelen of gedachten. Ik moest de tijd nemen om mezelf graag te zien. Ik was op een reis, een reis van zelfliefde. Ik maakte ineens de vooruitgang die me daarvoor jaren duurde. Ik liep soms dagen aan een stuk ongeschminkt rond en ik kon voor het eerst zien dat ik naturel ook (soms) mooi kon zijn. Voor het eerst was ik trots op wie ik voor mezelf was.

We zijn zo spaarzaam met lieve woorden, waarom zouden we ze dan niet geloven? Zij zien wat jij niet ziet. Zij zien hoe het echt is.

Sofie

Het klinkt misschien belachelijk maar het naar buiten gaan zonder iets op mijn gezicht was een enorme stap. Ik dacht nog altijd dat ze naar me zouden kijken en denken dat ik ziek was of er verschrikkelijk lelijk uitzag. Maar dan durfde ik het ook meer en meer te delen met dichte vrienden. En zij gaven me dat laatste zetje om mezelf meer te accepteren, mijn begin van liefde: “Sofie, je straalt. Sofie, je bent mooi zo.” Voor het eerst geloofde ik in complimenten die anderen me gaven. We zijn zo spaarzaam met lieve woorden, waarom zouden we ze dan niet geloven? Zij zien wat jij niet ziet. Zij zien hoe het echt is.

Hoe kan ik ooit voor een ander zorgen, een ander liefhebben als ik nog zoveel werk heb om mezelf graag te zien?

Sofie

Ik ging ergens naartoe. Ik groeide. Ik dacht dat ik er was, maar schijn bedriegt. Maanden later zijn we al aanbeland bij de derde lockdown. Ik had het gevoel dat ik niets had geleerd uit alle lessen die ik mezelf meegegeven had. Ik had het gevoel dat ik weer nergens stond. Ik kan na al die jaren zeggen dat ik oké ben (fysiek gezien, mentaal ben ik niet altijd oké wat ook oké is), maar oké is niet goed genoeg. Het kan beter, veel beter. Hoe kan ik ooit voor een ander zorgen, een ander liefhebben als ik nog zoveel werk heb om mezelf graag te zien?

Ik kan zeggen dat ik nog werk heb, maar dat besef is eigenlijk best sterk, denk ik dan. Mijn lach kan een masker van vertrouwen of “het gaat goed” zijn, maar diep vanbinnen is er veel meer aan de hand. Liefde is niet vanzelfsprekend. Liefde is voor jezelf zorgen. Liefde is niet opgeven en altijd iets moois blijven zien. Liefde is soms blind, maar als ik mijn bril ophoud en heel goed zoek dan vind ik het wel. Je vindt net zoals bij verstoppertje niet iedereen na een minuut. Soms moet je wachten, maar dat is ook oké. Je vindt het wel.

Zie mij graag, dan zie ik jou ook graag. – boodschap aan mezelf