seaspiracy

Een documentaire die begon met het vangen van dolfijnen in Japan en eindigde met de boodschap dat “duurzame”, “eerlijke” vislabels eigenlijk niks waard zijn. Zij dragen mee bij tot de armoede van onze oceanen, terwijl zij ervoor zouden moeten zorgen. De boodschap kwam hard binnen: als de oceaan verder doodgaat, gaan wij ook dood. Het is tijd voor reflectie en actie.

Ali Tabrizi en Lucy Tabrizi reisden zowat de hele wereld rond om antwoorden te vinden, maar keerden telkens weer terug met nog meer vragen. Bij de start van hun onderzoek, de dolfijnen- en walvissenjacht in Japan, was het al meteen duidelijk dat er nog veel meer gruwelijke geheimen te ontdekken waren. Ali en Lucy slaagden er voor het eerst in om een documentaire te maken die mij stil kreeg. Ze overtuigden mij om vanaf nu een bewuster en duurzamer leven te leiden. Dankzij deze twee mensen krijgen we antwoorden op vragen die we onszelf niet stelden maar toch zo belangrijk zijn.

Ja, het gaat slecht met de oceanen, maar de klimaatsverandering en het vele plastic afval zijn niet de grootste oorzaken.

Voor het eerst weet ik niet hoe ik moet beginnen aan een post. Ik ben er nog steeds stil van. Hoe kan dit allemaal zomaar gebeuren zonder gevolgen? Waarom zijn wij zo onwetend? Ik ben teleurgesteld in mezelf en ik voel me diep beschaamd dat ik als mens er ook mijn aandeel in heb. Oké, ik ben nog jong en ik sta nog niet zelfstandig op mijn benen, maar ik had moeten weten, nadenken over, …. Ik snap het gewoon niet… Ik ben mijn woorden even kwijt.

Maar wat is dat waard als blijkbaar niemand weet wat dat in de visindustrie betekent, als er nauwelijks gecontroleerd wordt, als de “bio”labels eigenlijk gewoon te koop zijn?

Sofie

Iedereen die naar deze documentaire kijkt, zal erdoor geraakt worden. Maar de mensen die ze in deze documentaire belichten, doen gewoon rustig verder. Geld staat boven het leven, geld is het leven.

Ik ben teleurgesteld in de grote bedrijven en regeringen die de waarheid verdoezelen, zelfs beschermen. Zij zouden actie voeren of een beleid opstellen dat voor duurzaamheid staat. Maar wat is dat waard als blijkbaar niemand weet wat dat in de visindustrie betekent, als er nauwelijks gecontroleerd wordt, als de “bio”labels eigenlijk gewoon te koop zijn?

Ondertussen durven of denken de anderen de strijd niet aan te gaan. Uitstel begint afstel te worden: “Het is toch een hopeloze strijd.” We zwijgen als het te warm wordt onder onze voeten, maar het zwijgen is zwak. Het woord durven nemen is sterk, daarom is deze documentaire zo krachtig. Zij proberen ons hun waarheid te vertellen.

Waarom verkiezingen houden en vertrouwen geven als ze zelfs de moeite niet doen om te realiseren wat dringend nodig en beloofd is?

Sofie

Helaas beschikt de mens niet over machtige superkrachten en moet hij daarom het grote werk overlaten aan de uitvoerende macht. Laat dat nu net diegenen zijn die alles proberen te verdoezelen. Zij beloven om het verlangen van de burger waar te maken, om het werk verder te zetten op hoger niveau, maar de burger komt bedrogen uit. Waarom verkiezingen houden en vertrouwen geven als ze zelfs de moeite niet doen om te realiseren wat dringend nodig en beloofd is? Een stem is toch net zoals vertrouwen kostbaar?

De grote bedrijven en regeringen hebben altijd een mooi verkoopspraatje, maar eens de stemmen binnengehaald zijn, blijft het daarbij. In plaats van in te gaan op het verlangen van de burgers, zijn ze verder gegaan met hun eigen behoeften. Zij hebben de kans gemist om mensen terug in hen te laten geloven. Zij hebben de kans gemist om de waarheid onder ogen te zien en hun beleid eraan aan te passen. Ze hebben een beter en een ander gezonder leven voor miljoenen mensen geweigerd. Jammer dat nu ook blijkt dat we organisaties moeten wantrouwen waarvan we overtuigd waren dat ze zich inzetten tegen de wanpraktijken binnen de visindustrie.

Dankzij de mentaliteit in elk beleid, dat alles om geld moet draaien, is de mensheid stervende.

Sofie

Geld maakt niet gelukkig. Geld maakt van de mens een slecht en egoïstisch wezen. Deze samenleving maakt op deze manier geen goede en gelukkige mensen. Dankzij de mentaliteit in elk beleid, dat alles om geld moet draaien, is de mensheid stervende.

Op het einde van de documentaire komen ze tot de conclusie dat eigenlijk de visindustrie het vervuilendste en het gevaarlijkste is voor de zeedieren. Daardoor komen ze tot de vaststelling dat de enige resterende oplossing van dit probleem is dat we massaal stoppen met vis eten.

Dieren en in het bijzonder vissen lijden ook, zelfs meer, want zij hebben niet het krachtige gegeven van een stem. Zij kunnen alleen maar de wanpraktijken ondergaan.

Sofie

Ik zeg niet dat we nu moet stoppen met vis eten, maar op z’n minst minderen. Ook plastic verzamelen en recycleren, het gebruik ervan verminderen en de jacht op zeedieren tegengaan. Het probleem niet meer ontkennen, maar beseffen waar we mee bezig zijn, is al een erg belangrijke stap vooruit.

De mens is niet het enige gevoelige wezen op aarde. Dieren en in het bijzonder vissen lijden ook, zelfs meer, want zij hebben niet het krachtige gegeven van een stem. Zij kunnen alleen maar de wanpraktijken ondergaan. Wij hebben de macht en kracht om onszelf te veranderen. Dan moeten we daar ook gebruik van maken.

In 2048 zouden de oceanen leeg zijn als we aan dit tempo verder doen, maar in 2048 zullen de meeste onder ons nog in leven (willen) zijn. In 2048 moeten we hebben ingezien hoe machtig de mensheid is en dat zij instaat is om voor een beter leven voor elk wezen op deze aarde te zorgen. Alleen als zij het heft in eigen handen neemt, kan ze nog blijven zwemmen en spetteren in een zee vol leven dat komt kroelen tussen haar tenen.