Vandaag schrijf ik een brief aan mijn kleine zelf. Ik geef jullie een blik op de persoon, op het kleine meisje dat ik vroeger was. Wat heb ik jaren later tegen mezelf te zeggen?
Lief klein Sofietje,
Wat vliegt de tijd snel. Het is lang geleden dat ik jou mocht zijn. Zo lang geleden dat je nog speels was en op woensdagnamiddag de vrije tijd had om buiten te spelen. Zo lang geleden dat je zo blij werd van het moeder zijn voor een popje. Waar is de tijd dat jij je omkleedde tot een prinsesje en altijd maar hakjes wou aandoen? Waar is de tijd waarin je nog niet elke dag achter je boeken doorbracht? Lang geleden.
Je kon in alle stilte genieten van dialoogjes in je hoofd tussen twee Playmobilmannetjes, want je was altijd bang om gehoord te worden. Zo lang geleden dat je nog geen druk voelde van verwachtingen voelde. Je kon zorgeloos zijn over de toekomst en over anderen, maar je koos weer de moeilijke weg. Je hebt jezelf nooit een zorgeloze tijd gegund. Je zag, je hoorde en je voelde, maar je overwon het niet. Veel pijn en veel verdriet dat je met niemand wilde delen. Je wou geen last zijn, dus bleef je veel te lang een last voor jezelf zijn.
Je hebt het niet gemakkelijk gehad. Soms kijk ik met verdriet terug naar de tijd dat ik kind was, maar eigenlijk niet was. Slapeloos. Verstoten. Ongelukkig. Nachten die soms maar tot 4 uur duurde en je uren alleen in de living doorbracht met een schermpje voor jouw ogen. Jouw momentje, een momentje van stilte en een beetje eenzaamheid. Een moment van verlangen naar later. Wanneer zal je daar eindelijk komen?
Jaren later heb ik spijt dat je nooit heb laten genieten van jouw jeugd zoals het hoorde. Je hebt wat gemist, kleine meid. Je hebt jezelf te veel ontzegd. Je dacht dat je het niet verdiende, je dacht dat je al veel te snel volwassen moest worden maar dat was niet zo. Je had tijd. Je mocht. Nu kunnen jij en ik nooit meer terug naar die vervlogen tijden. Wat is het lang geleden om jou te zijn.
Ik wou dat je meer van jezelf kon houden. Je had wel degelijk mooie kantjes, maar je zag ze nog niet. Je apprecieerde ze nog niet. Je had gelukkig moeten zijn met die kantjes die ook maar tijdelijk waren. Ik wou dat je niet dacht dat je moest zijn zoals de rest. Ik wou dat je kon inzien hoe dapper het was om anders te zijn en niet overal “ja” op te zeggen. Je hebt jezelf zwak genoemd en nooit als een sterke kleine meid kunnen zien, maar dat was je wel.
Inmiddels is het 2020, ik ben je al enkele jaren kwijt. Ik had je beter moeten achterlaten. Ik heb het kind in mij veel te vroeg laten vertrekken. Ik heb nog stukjes van jou bewaard, ze zitten diep maar ze zijn er nog. Ik wou dat je toen al kon inzien dat je zeldzame pareltjes in jou hebt. Je bent geen last geweest.
Sofietje is Sofie geworden. Een “volwassene” die een steeds zwaardere last (het echte leven) met zich meedraagt, maar af en toe ook weer kan inzien dat ze blij mag zijn met de grote kleine meid die ze vandaag is. De grootste les die ik heb geleerd is dat zorgen delen verlossend werkt. Mag ik je nog één ding zeggen lieve kleine meid voor ik afscheid neem?
Ik heb je graag gezien.
de wereld van Sofie 