trots op ons

Ik moet eigenlijk al lange tijd iets kwijt en vandaag is het tijd om dat eindelijk eens uit te spreken. Ik ben trots op vrienden, familie, eigenlijk op iedereen, zelfs op mezelf.

Ik ben trots op jullie. Ik ben trots op ons. Ik heb het dan niet alleen over studenten die eigenlijk een jaar thuis hebben gezeten en kei hard gewerkt hebben. Mijn trots gaat over generaties heen, over alle opleidingen en beroepen heen. We hebben ongetwijfeld allemaal diepe dalen gekend. Uit het niks wenen omdat de twijfels, de gedachten en de vermoeidheid overnamen. De goesting niet meer vinden om door te gaan. Geprikkeld zijn omdat alles ineens te veel werd. Kampen met angst, omdat je niet meer weet hoe het échte leven is.

Het zijn maar enkele voorbeelden die we wellicht allemaal hebben moeten doorstaan. En toch vind ik het knap dat we altijd zijn blijven doorgaan, ook als er eens pauzes tussen zaten. Vandaag bewijst dat we dapper en sterk zijn geweest. Nood aan rust, maar dat gunnen onze gedachten en ons werk ons niet toe. We moeten nog even doorbijten.

Specifiek op studenten gericht, wil ik zij die het met moeite hebben doorstaan ook een duwtje in de rug geven. Zij die het niet meer weten en zich daardoor misschien wel gefaald voelen of even niet meer weten wat dan wel bij hen past. Wij moeten hen ondersteunen, niet teleurgesteld zijn of een nieuwe kant uitduwen.

Het leven wijst zichzelf wel uit. Je zal het wel vinden als je twijfelt, maar geef vooral de moed in jou niet op. Het is heel normaal om te twijfelen als je zo vaak opgesloten zit in gedachten en het echte studentenleven nog niet geproefd hebt. Maar ik ben er zeker van, je zal het wel vinden.

Ik wens al die hardwerkende mensen en ook de studenten nog veel goede moed voor die laatste maanden. We kunnen het. Dat hebben we al eerder bewezen. En dat zou niemand ons zo snel kunnen nadoen.