thuis in eigen huid

Eerder sprak ik al in “zie mij graag” over zelfliefde, vandaag ga ik nog een stapje verder: thuis zijn in eigen huid. Voor het eerst ontbloot ik mezelf . Voor het eerst geef ik een inkijk in het wel en niet thuis zijn in eigen huid: een proces dat tijd nodig heeft.

Dit ben ik dan.

Geen mascara, geen concealer, geen foundation, geen ingekleurde wenkbrauwen, geen zwart lijntje onder mijn ogen en geen lippenstift. Ik ga geen make-uples geven, ik wil alleen maar zeggen wat er bijna dagelijks op mijn gezicht plakt. Juist om me mooier te maken, om mezelf beter te voelen. Gewoon om een betere thuis op mijn huid te creëeren, zodat ik er wel in kan thuiskomen. Anders komt mijn pure, echte ik tevoorschijn. Mijn kwetsbaarste kant wordt ontbloot. Ik wil dat niet. Ik ben er nog niet altijd in thuis, waarom zou ik het dan willen en durven tonen?

Dit ben ik dan.

Een jonge vrouw van 19 met (lach)wallen, hangende oogleden en kapotte lippen. Een jonge vrouw die nog altijd bultjes, putjes, wondjes en puisten als gezelschap heeft op haar gezicht. Misschien zelfs meer dan ooit. Een jonge vrouw wier striemen zich langzaam meer en meer over haar bovenbenen en borsten verspreiden en wier cellulitis ook al op haar billen te spotten zijn.

Van “het is genoeg, ik ben er blij mee” naar “dit is toch wel echt te veel, ik heb er genoeg van” tot “ik wil ze weg”.

Sofie

Dan heb ik het nog niet gehad over haar steeds meer hangende borsten. Van “het is genoeg, ik ben er blij mee” naar “dit is toch wel echt te veel, ik heb er genoeg van” tot “ik wil ze weg”. IK ben de jonge vrouw van 19 die worstelt met haar puberteit – dat precies nooit stopt – en tegelijkertijd moet leren omgaan met het volwassen zijn. De tijd om eindelijk thuis te komen in eigen huid, in eigen huis.

Het hangende buikje over je onderbroek, de vetrolletjes die samenspannen wanneer je gaat zitten en het high waist bikinibroekje om alles samen te houden. Gewoon omdat je baarmoeder sowieso al wat uitsteekt. Gewoon omdat je graag lekker en veel eet. Gewoon omdat je niet wilt dat anderen zien dat je geen platte buik hebt. Gewoon omdat je denkt dat wat jij hebt anders is of beter gezegd niet tot het standaard ideaalbeeld hoort, want wat anders is “mag niet getoond” worden. Gewoon omdat je bang bent, dat het beeld over jou verandert.

Het is nooit goed genoeg. Of beter gezegd: jij en jouw lijf zijn altijd meer dan goed genoeg, want er bestaat geen juiste standaard.

Sofie

De laatste maanden probeerde ik die vele nietszeggende gedachten in mijn hoofd de mond te snoeren. Ik kocht eindelijk bikini’s waarin ik me goed en mooi voelde. Ik wilde niet langer iets om mijn lijf hebben om te bedekken, omdat mijn lichaam zogezegd niet goed genoeg is. En toch maakte ik weer die fout. Het effectief dragen van wat ik kocht, was nog een andere drempel.

Op weekend durfde ik niet met een lager bikinibroekje het zwembad in, want mijn buik was te opgeblazen. Het stond niet flatterend. Die opgeblazen buik is toch niet mooi? Maar wat is dan wel mooi? Als je een platte buik hebt, maken mensen zich zorgen, want dan heb je al meteen een eetstoornis. Als er een paar rolletjes zichtbaar zijn, dan zeggen ze dat je zwanger of gewoon dik bent. Het is nooit goed genoeg. Of beter gezegd: jij en jouw lijf zijn altijd meer dan goed genoeg, want er bestaat geen juiste standaard.

Ik kan niet verschillende vormen van mooi nastreven. Ik moet mijn eigen schoonheid nastreven, niet dat van een ander. Ik moet loslaten.

Sofie

Waarom kan ik dan maar niet inzien dat een platte of vollere buik niet bepaald of je mooi bent of niet? Waarom voel ik zo de nood om mooi gevonden te worden door anderen? Het is toch MIJN huid, MIJN thuis, gemaakt door mijn ouders en grootouders. Zoals Shania Gooris ooit zei: “In iemands gezicht en in iemands lijf zitten allemaal sporen van generaties terug. Dat moet je mooi vinden, want het is gewoon zo mooi.”

Niet alleen ben ik op deze manier dan niet dankbaar voor het erfstuk en verhaal van verschillende generaties, maar geef ik ook te veel macht aan het woord. We hebben geen gemeenschappelijke definitie van mooi, niet flatterend, dik,… iedereen bekijkt het anders. Waarom zou ik er dan nog zoveel belang aan hechten? Ik kan niet verschillende vormen van mooi nastreven. Ik moet mijn eigen schoonheid nastreven, niet dat van een ander. Ik moet loslaten.

De puistjes, de vermoeide blik, het hangende buikje, de striemen en de cellulitis kan ik op één of andere manier wegwerken met make-up of kleding, maar iets wat ik niet meer kan verbergen zijn mijn borsten. Misschien ongemakkelijke en persoonlijke informatie, maar ook gewoon de realiteit. Of het nu komt door anticonceptie of doordat ik na 9 jaar nog altijd in de puberteit zit, weet ik niet, maar het begint me te frustreren.

Ik kan niet langer onzichtbaar zijn en dat mis ik. Je wilt jezelf altijd wel eens kunnen verstoppen, maar als je dan op het punt komt waarop dat dat niet meer gaat, is het soms moeilijk om gelukkig te zijn met het “geluk” dat je hebt.

Sofie

We willen altijd wat we zelf niet hebben. Voor sommigen mag ik van geluk spreken, anderen hebben dan weer medelijden of weten wat het is. Ik heb het punt bereikt dat ik het niet meer altijd mooi, leuk en sexy vind, maar vooral onpraktisch en zwaar. Geen bralettes kunnen aandoen omdat ze dat niet in mijn maat hebben, geen wikkeljurkjes kunnen dragen omdat ze niet rond mijn borstomtrek passen, strak aangesloten of hoog gesloten bovenstukken vermijden omdat het de grootte van mijn borsten extra benadrukt,…

Ik mag niet klagen, want ik heb wat sommigen willen. Ik mag niet klagen, want het is wie ik ben. Ik mag niet klagen, want het past bij mij. Ik zou van geluk mogen spreken, maar toch kan ik dat niet. Soms weegt het letterlijk en figuurlijk zwaar door. Ik voel me altijd bekeken, ook al zit dat vaak tussen mijn oren. Ik moet oppassen met wat ik draag, ook al zit dat vaak tussen mijn oren. Ik ben bang om het verwijt te krijgen dat ik ongewenst gedrag heb uitgelokt (dit mag je jezelf nooit wijsmaken, want dat klopt NIET).

Ik kan niet langer onzichtbaar zijn en dat mis ik. Misschien overdrijf ik, maar zo voelt het soms wel. Je wilt jezelf altijd wel eens kunnen verstoppen, maar als je dan op het punt komt waarop dat dat niet meer gaat, is het soms moeilijk om gelukkig te zijn met het “geluk” dat je hebt.

Het is genoeg geweest. Het is veilig. Het is goed. Gun jezelf de tijd. Kom maar thuis in eigen huid.

Sofie

Afsluiten doe ik graag met een quote van een lieve vriendin van mij: Als je zag wat ik zag, dan zou je zien hoe mooi je bent. Voor zij die net als mij niet (altijd) thuiskomen in eigen huid, heb ik nog deze boodschap: Het is genoeg geweest. Het is veilig. Het is goed. Gun jezelf de tijd. Kom maar thuis in eigen huid.