waarom?

Waarom de wereld post – corona niet meer hetzelfde zal zijn als vroeger.

’t Zal nooit meer worden zoals het was.

De maan was nog niet gaan slapen of iedereen was al wakker. Niemand hoorde de wekker afgaan, maar toch weerklonk het alarm in alle slaapkamers. Daar was het dan, de apocalyps van de 21^ste eeuw: COVID-19. We daverden, en nog steeds. De anders-normale stond op, en die zal misschien nooit meer de slaap vatten.

Sinds februari 2020 zijn we met z’n allen de strijd aangegaan tegen een virus dat de mensheid nog altijd in haar macht heeft. Sindsdien zijn we non-stop cijfers blijven tellen, mondmaskers gaan dragen en handen gaan ontsmetten. Ongeplande bezoekjes, spontane reisjes en knuffels werden de vuilbak ingesmeten. “Volhouden. Doe het veilig. Het komt allemaal wel goed”, de afscheidswoorden van Martine Tanghe.

Anderhalf jaar later is het nog niet goed gekomen: volle ziekenhuizen, lange wachtlijsten, duizenden besmettingen per dag en vele doden. Er vielen ook andere slachtoffers, zo waren er massaal veel (technisch) werklozen, kampten een recordaantal jongeren en volwassenen met psychische klachten en bereikten spanningen in huis een hoogtepunt waardoor velen ook nog eens te maken kregen met huiselijk geweld. En ik kan nog wel even doorgaan.

Bij sommigen gaat de wekker, maar blijven ze liever liggen. Bij anderen gaat de wekker niet eens, zij zijn al maanden op zoek naar rust, naar dat beetje slaap. We vinden maar geen rust.

Sofie

Bij alle maatregelen keken we wellicht niet naar de nog grotere (?) neveneffecten die ze met zich mee zouden brengen. Neveneffecten die diepe wonden hebben achtergelaten en waar we nog jaren werk aan zullen hebben. En is daar wel geld voor, na alle uitgaven van afgelopen jaren?

Het virus heeft ons levensritme verstoord en een deel van onze levenslust afgenomen. Bij sommigen gaat de wekker, maar blijven ze liever liggen. Bij anderen gaat de wekker niet eens, zij zijn al maanden op zoek naar rust, naar dat beetje slaap. We vinden maar geen rust.

Achttien maart 2020 was de dag waarop we ons zorgen begonnen te maken. Zorgen die niet zullen verdwijnen, want aan dit alles zal nooit een einde komen. We mogen ons niet vasthouden aan de illusie dat we het virus kunnen verslaan. Of om het in de woorden van vele infectiologen en virologen te zeggen: we gaan moeten leren leven met het virus.

De anders-normale die sinds maart opstond is bang. Bang om ziek te maken, bang om zelf ziek te worden, maar ook bang om los te laten.

Sofie

Achttien maart 2020 was de dag waarop we misschien wel voorgoed onze vrijheid hebben afgegeven. De mens gaf zijn mens-zijn prijs. De anders-normale was geboren.

De anders-normale die sinds maart opstond is bang. Bang om ziek te maken, bang om zelf ziek te worden, maar ook bang om los te laten. De anders-normale is mensvreemd geworden. We verkiezen onze grot steeds vaker boven het huis van de ander. Daar is het veilig, warm en vertrouwd.

Buiten onze grot houden honderden ogen ons nauwlettend in de gaten. Waarom zouden we ons in een wereld willen begeven waarin het derde oog ons altijd en overaal ziet? Draagt die een mondmasker? Ontsmet die zijn handen? Houdt die anderhalve meter afstand? Met hoeveel spreekt die af? Alsof iedereen ineens politieagent is geworden die een ander op de regels wijst. Nieuwe regels die vroeger doodnormale acties waren en waar we zélf de controle over hadden. 

We zijn geworden wie we nooit wilden zijn. Zonder keuze. Wie in de wereld van morgen wakker wordt, herinnert zich gisteren als een bizarre droom.

Sofie

We zijn versmolten met de regels die ons zijn opgelegd. We voelen ons bij elke stap bekeken en daar handelen we ook naar. Er ontstaan twee kampen: mensen die zich verzetten tegen maatregelen van de overheid en anderen die op extreme wijze de regels volgen. Geen van beiden is gezond, geen van beiden is gelukkig: vrijheid is geen vanzelfsprekendheid meer. We zijn bang om gestraft te worden, maar ook om alles kwijt te raken.

COVID-19 is een traumatische ervaring. De vraag of de aloude normaliteit terugkeert. We zijn verleerd wat ooit zo vertrouwd was en we zijn gewoon geworden wat zo absurd lijkt. De wereld die we achterlieten, is geïnfecteerd. We zijn geworden wie we nooit wilden zijn. Zonder keuze. Wie in de wereld van morgen wakker wordt, herinnert zich gisteren als een bizarre droom.