update

Ik wil jullie al langer iets vertellen.  

Ik wil al langer even eerlijk zijn, aangezien ik dat altijd al ben geweest.

In mijn stories, blogposts en verhalen.

Het is jullie misschien ook opgevallen dat ik best afwezig ben.

Er wachten jullie geen 2 blogposts per week meer.

Met moeite één, maar tegenwoordig niks.

Zoveel plannen in mijn hoofd, zoveel ideeën, maar geen energie om ze neer te schrijven of uit te werken.

Mijn hoofd is een beetje overal en nergens.

Soms leeg, soms overvol.

Op zoek, ontdekkend maar niet vindend.

Op dagen zoals deze

Besef ik dat ik niet altijd met een lach kan wakker worden

Besef ik dat ik niet altijd het juiste kan doen.

Ben ik vooral teleurgesteld in en kwaad op mezelf.

Uiteraard veel te streng.

Uiteraard leg ik overdreven veel druk op mezelf.

Uiteraard heb ik veel te hoge verwachtingen.

Uiteraard is dat ook gewoon het leven. Ik ben geen superheldin met magische krachten.

Terwijl ik moe ben.

Terwijl ik nauwelijks mezelf een buitenluchtje geef.

Terwijl de tijd veel te snel verstrijkt.

Maar toch denk ik dat ik het allemaal zou moeten kunnen klaarspelen.

Want alleen door hard te blijven werken, zal ik misschien ooit de kans krijgen om te doen wat ik wil. Toch?

Illusies.

Bullshit.

Ik zal nooit kansen kunnen grijpen als ik al kapot ben voor alles echt begint.

Maar helaas kan ik zoveel van deze dingen zeggen, maar dirigeert de stem in mijn hoofd een heel ander stuk.

Ik geloof soms alleen maar wat mijn eigen hoofd me inspreekt.

En dat is soms (altijd) te harde taal.

Niet in overeenstemming met de realiteit.

En toch is het moeilijk om me daarvan los te rukken.

Take care.

Look after yourself.

Het is zo gemakkelijk gezegd, maar hoe begin je eraan?

Het is al zo lang geleden.

Veel te lang.

Heb ik het überhaupt eigenlijk ooit gedaan?

De toegang tot de poort der vrijheid

Wenkt stilaan.

Maar dit leidt niet voor iedereen naar de poort der geluk of gemak.

Het moet wennen.

Maar je wilt ook niet achterblijven en achterlaten.

Het studentenleven, het volwassen leven is een proces.

Terwijl ik lach, laat ik ook veel tranen lopen.

Allemaal om te leren.

Allemaal om te groeien.

Uiteindelijk ben ik wel trots op wat ik afgelopen jaar al gedaan en gemaakt heb.

Alleen dringt het bij mij nog niet altijd binnen.

Alleen is het voor mij niet altijd (goed) genoeg.

Dit berichtje is vooral om de waarheid levend te houden en de realiteit onder ogen te komen. Het kan echt niet altijd goed gaan of lopen volgens het plan.

Liefs,

Sofie

Het zonnestraaltje dat vanbinnen ook wel eens regent.