de stilte spreekt

Het is lang geleden, misschien wel te lang. En toch voelde het niet zo aan. De tijd vloog en ik bleef stilstaan. Weken na mijn stilzwijgen op mijn geliefde plek, vertel ik waarom ik ben blijven stilstaan. Moeilijke tijden verdrijven, maar toch blijven ze hangen.

Na een tijdje niet meer actief te zijn geweest, weet ik niet meer hoe ik mijn verhaal het best kan beginnen of wat ik überhaupt te vertellen heb. Ik kan terug in de tijd gaan, maar ik kan ook gewoon ter zake komen. Vragen, veel vragen en we zijn nog niet eens begonnen. Maar jullie kennen me ondertussen al een beetje. Je kan het wel raden: dit wordt een lang verhaal.

Ik ga er geen doekjes omwinden, mijn eerste jaar aan de hogeschool ging niet van een leien dakje. Het was hard werken. Het was zwaar. De taken vlogen me om de oren, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zat ik aan mijn scherm gekluisterd en de druk en verwachtingen groeiden met de dag. “Niet iedereen van jullie gaat journalist worden. Schrijf jullie voor zoveel mogelijk in. Volgend jaar moeten jullie iets ondernemen binnen het vak, daar zijn studiepunten te rapen.”

Maar de rust kwam mijn hoofd niet binnen, de stress verliet mijn lichaam niet en de tank van vertrouwen liep langzaam helemaal leeg.

Voor iemand die nooit veel vertrouwen heeft in zichzelf en achter alles cijfers ziet en zoekt, was deze opgelegde druk immens. Nog grotere verwachtingen die ik mezelf oplegde, een nog grotere onzekerheid over mijn kunnen. Ik moest bezinnen over mijn toekomst. Wie ga ik worden na deze opleiding? Ga juist IK er wel komen?

Ik snakte na een paar maanden al naar een zomervakantie van drie maanden. Meer dan een halfjaar heb ik toegeleefd naar deze zomer: een vrije zomer. Al een geluk heb ik deze verwachting wel ingelost. Eindelijk vakantie. Geen werk. Rust. Opladen om dan met nieuwe energie, moed en vertrouwen aan mijn tweede jaar te beginnen. Maar de rust kwam mijn hoofd niet binnen, de stress verliet mijn lichaam niet en de tank van vertrouwen liep langzaam helemaal leeg.

Ik voelde me niet begrepen, ik voelde me een idioot en zelfs een beetje vernederd.

Zoals van mij verwacht werd, kroop ik uit mijn schulp en ondernam ik. Ik schreef me in voor wedstrijden die bij mij pasten en waarvan ik dacht dat ik iets zou kunnen betekenen. Resultaat: voor één wedstrijd kreeg ik nooit een uitnodiging tot een gesprek, voor wedstrijd twee haalde ik de voorlaatste ronde. Wauw. Toch een knappe prestatie van die tweede wedstrijd. Ja en nee.

Ik “mocht” eigenlijk niet meedoen, omdat ik te jong was. Toch wou ik mijn kans grijpen en dat draaide uiteindelijk uit op een nieuwe ervaring, maar het einde van een mogelijk nieuw avontuur. Ik had er vrede mee, behalve dat gesprek. Het bleef in mijn maag zitten. Ik voelde me niet begrepen, ik voelde me een idioot en zelfs een beetje vernederd. Waarschijnlijk zit het ook allemaal ergens tussen mijn oren, maar toch heeft het me veel vragen doen stellen en veel vertrouwen weggenomen.

Je kan niet meteen in alles de “beste” zijn. Geef jezelf nu eens de tijd om te groeien. Zoek het maar uit. Twijfels zijn in elke zoektocht aanwezig.

En toen werd ik stil. Muisstil. Ik hoorde en zag verhalen van mensen die het wel waarmaakten. Het leek allemaal vanzelf te gaan bij hun, en bij mij? Al dat harde werk leidde precies naar nergens… Ik moet stoppen met vergelijken, want iedereen gaat zijn eigen weg. En toch veel twijfels en vragen. Zitten de mensen, thuis en op de werkvloer, wel te wachten op mijn visie op journalistiek of mijn werk? Hoor ik wel thuis in deze wereld? Waar ben ik eigenlijk naartoe aan het werken? Ben ik wel goed genoeg? Doe ik het wel goed genoeg?

Zoals ik op die momenten wel vaker doe, haal ik mezelf helemaal naar beneden. Dat heet dan veel te streng zijn voor mezelf, niet realistisch kijken en veel te perfectionistisch zijn. IK ben 19. Wat verwacht je Sofie? Er is nog veel tijd, jouw kansen komen wel. Je kan niet meteen in alles de “beste” zijn. Geef jezelf nu eens de tijd om te groeien. Zoek het maar uit. Twijfels zijn in elke zoektocht aanwezig. Helaas ging dat het ene oor in, in het ander oor weer uit.

Ik maak me zorgen om de weinige done these die ik voorbij zie komen, in tegenstelling tot de vele to do’s die rijkelijk worden aangevuld.

Ik ben dit jaar iemand geworden die ik niet had willen zijn of had gedacht te worden. Ik ben een nog grotere spons geworden en mijn to do-lijstjes worden alsmaar langer. Ik leerde Twitter kennen… misschien geen populaire mening maar Twitter is my place to avoid. Ik word als gevoelsmens zot van alle negatieve berichten, maar ook van alle meningen over mensen en gebeurtenissen. Maar ook hier ben ik verplicht te blijven. Leve de opkomst van sociale media in de journalistiek.

Mijn to do-lijstje wordt alsmaar langer. Ik wil zoveel doen. Ik wil zoveel betekenen. Ik wil zoveel beter doen, maar ik kan niet meer volgen… en misschien wil ik het zelfs niet eens meer volgen. Ik ben uitgeput van alles wat op me afkomt. Ik maak me zorgen om de weinige done these die ik voorbij zie komen, in tegenstelling tot de vele to do’s die rijkelijk worden aangevuld.

Soms moeten we lijstjes afmaken voor we aan iets nieuw beginnen. Dus mag de turbo alsjeblieft wat zachter gezet worden?

Mag de turbo alsjeblieft wat zachter gezet worden? Ik wil niet dat we nog meer uit elkaar drijven, maar de tijd nemen om weer dichter bij elkaar te komen. Mag de afstand tussen ons alsjeblieft plaats maken voor warmte en begrip? Misschien kunnen we dan de allerbelangrijkste to do op ons lijstje afvinken. Dan kan de rust in mij wederkeren en sta ik hier niet langer stil. Soms moeten we lijstjes afmaken voor we aan iets nieuw beginnen.

Bovenop Twitter botste ik bijna dagelijks op berichten over nieuwe natuurrampen, internationale spanningen, virussen, “teleurstellende” sportresultaten, complottheorieën… Het gaf me ontzettend weinig hoop. Net nu ik ook nog eens weinig geloof had in mezelf, groeide ook het ongeloof in een (deftige) toekomst.

Soms is het goed om even stil te staan, behalve als je zoals ik jezelf als een falend wezen beschouwt.

Ik ben vandaag iemand angstig en afwezig geworden. Niet alleen bang omwille van wat me nog te wachten staat, maar ook omdat ik naar familie en vrienden toe zoveel tijd heb verloren. Ik maakte meer tijd voor wat voor mijn toekomst belangrijk leek, dan voor wie er altijd voor mij zal zijn. Ik heb zeker mijn vrienden en familie, maar ik ben niet zeker van wie of wat ik later ga worden of waar mijn opleiding mij zal brengen.

Al die negativiteit online zorgden voor een extra zware lading in mijn hoofd. Ik heb er lange tijd geen tijd aan willen besteden. Ik moest verdergaan van mezelf, weeral mijn grenzen niet kennende. Ik wilde nog zoveel doen. Soms is het goed om even stil te staan, behalve als je, zoals ik, jezelf als een falend wezen beschouwt. Mijn energietank en vertrouwen zijn weg. Ik zoek naar nieuwe positieve punten, maar ik kom alleen uit op de negatieve.

Kleine gebeurtenissen kunnen op één moment voor grote breuken zorgen en die breuken hebben dan weer tijd nodig om terug aan elkaar gelijmd te worden.

Bij het schrijven van deze blogpost, denk ik dat wat ik zeg belachelijk is, dat ik overdrijf, dat er geen samenhang is, dat het gewoonweg niet goed genoeg is. Bij het maken van mijn eerste podcast denk ik dat wat ik zeg niemand interesseert, dat ik de verkeerde dingen zeg, dat mijn zinnen slecht opgebouwd zijn, dat ik teveel stopwoordjes gebruik, dat ik slecht spreek en dat het één grote chaos is. Bij het padellen vloek ik meermaals op mezelf, want ook hierin doe ik het – in mijn ogen – niet goed genoeg. Ik mis ballen, ik kan niet opslagen en ik kan al zeker niet goed slagen.

En op die momenten word ik intens verdrietig van mijn eigen gedachten, die steeds dieper graven om me nog harder te raken. De trots is ver weg, de positiviteit al helemaal. Vandaag heb ik moeite met voor de spiegel te staan en iets positiefs te zeggen over het beeld dat ik zie, al gaat het over vaardigheden, mijn persoonlijkheid of uiterlijke kenmerken. Kleine gebeurtenissen kunnen op één moment voor grote breuken zorgen en die breuken hebben dan weer tijd nodig om terug aan elkaar gelijmd te worden.

Het leven is immers vechten, ten onder gaan en weer opklimmen. Vandaag sta ik alweer een trede verder.

Ik ben een meisje/ vrouw met grote dromen, maar ook al wil ik alles nu al klaarspelen, ik moet geduld hebben. Mijn tijd komt nog wel. Tot dan moet ik beseffen dat ik alle tijd heb om iets te bereiken, om mijn lijstjes af te maken, om minder hard te zijn, om los te laten en om de vele emoties in mij te aanvaarden. Het leven is immers vechten, ten onder gaan en weer opklimmen. Vandaag sta ik alweer een trede verder. Voor nu moet dit onzekere meisje leren leven met de onzekerheid van het leven.

Voor nu sta ik even stil, langer dan ik zou willen maar die “mislukkeling” in mij, is op één of andere manier ook een overwinnaar.