Houden van je lichaam in elk gevoel, in elke situatie. Elke dag is het anders. De ene dag ben je tevreden, de andere dag is het oké en de volgende dag is het weer slecht. Er is altijd wel werk aan de winkel. Wat zou ik graag jouw lijf hebben denken we dan, niet wetende dat de ander ook worstelt.
Wanneer ik me te dik voel, ga ik op “dieet” – lees maar: ontzeg ik mezelf het geluk door bepaald eten te laten – of eet ik juist meer door het miserabele gevoel dat ook dat weer niet perfect is. Wanneer mijn buik plat genoeg oogt en aanvoelt, eet ik wat ik wil. Even later heb ik spijt, want alle rolletjes hangen weer zoals daarvoor. Het gevoel is nooit goed genoeg.
Ik wil kunnen eten wat ik wil, gezond en ongezonder, zonder dat ik elke keer moet leren omgaan met een schuldgevoel.
Vroeger en soms nog steeds heb ik op slechte dagen de neiging om te vluchten van mijn slechte relatie met mijn lichaam. Dan eet ik nog meer, want hoe hard ik ook mijn best doe, ik zal nooit slank zijn zoals een ander. En daar krijg ik een nog slechter gevoel van. Een dag later beklaag ik me dat ik zoveel frietjes heb gegeten, dat ik een pizza met te veel kaas at, dat ik dat koekje als ontbijt at, dat ik weeral die peper en zout chips at,…
Ik heb altijd het gevoel dat ik verantwoording moet afleggen aan mijn lijf. Wanneer ik een paar dagen achter elkaar meer vetten eet dan anders, verplicht ik mezelf (en zo ook de rest) om de komende dagen gezonder te eten. Ik heb altijd een schuldgevoel. Ik wil kunnen eten wat ik wil, gezond en ongezonder, zonder dat ik elke keer moet leren omgaan met een schuldgevoel.
Door de stress van afgelopen jaar, ben ik “gewicht” – of beter gezegd vormen – verloren (die zijn haast alweer terug). Althans dat denk, en zie ik toch. Ik zie natuurlijk niet wat jij ziet. Ik kijk al lang niet meer op de weegschaal om mijn gevoel bevestigd te zien worden in cijfers. Die cijfers maken me toch niet gelukkig, dus waarom zou ik me er dan mee kwellen? Cijfers zeggen niet alles.
Ik heb jaren gestreefd naar en gehoopt op een slanker figuur – niet dat dat er was na een stressvol jaar – maar het was anders. Ik was ook vormen kwijt die ik bij me wilde houden. Ik wilde terug. Het is ook nooit goed genoeg. Ik wilde terug naar wat ik had, anderzijds wilde ik weer wat ik nooit heb gehad.
Ik ging me weer vergelijken met anderen… waar zij mee stonden, kon ik niet hebben.
Broeken lubberen, maar de topjes worden alsmaar strakker. Omgekeerd evenredig. En toch blijf ik worstelen met het beeld van mij in broeken en draag ik hoe langer hoe meer losse bovenstukken. Broeken en ik zijn geen match made in heaven, toch niet als je ziet hoe goed het bij anderen staat. Mooi aangesloten, want zij hebben het “perfecte” figuur. Ik niet.
Vroeger meed ik broeken, want ik had daar het figuur niet voor. Ik droeg meer rokjes en jurkjes. Op die manier waren mijn dikke bovenbenen uit het zicht, maar verschenen mijn stevige kuiten. Waarom zou me dat moeten tegenhouden om bepaalde kledingstukken te dragen? Ik ging me weer vergelijken met anderen… waar zij mee stonden, kon ik niet hebben.
Ik wil op slechte dagen niet langer naar het extreem negatieve uiterste gaan. Hoe slecht mijn dagen of gedachten ook zijn, het beeld van mezelf moet hetzelfde blijven.
Tien jaar nadat ik dikwijls zei “ik kan dat niet hebben, ik heb daar het figuur niet voor”, is er nog te weinig veranderd. Ik draag meer waar ik me goed in voel, ook al zijn dat soms nog stappen. Ik kan soms al positiever naar mijn eigen lijf kijken, maar bij verschillende kledingstukken blijf ik de beelden zien van mensen die er beter mee staan.
Ik worstel nu vooral met het ontwikkelen van een “constante” en “duurzame” relatie met mijn lichaam. Ik wil op slechte dagen niet langer naar het extreem negatieve uiterste gaan. Hoe slecht mijn dagen of gedachten ook zijn, het beeld van mezelf moet hetzelfde blijven.
Waarom zij wel en ik niet? Zij moeten wel gelukkig zijn, want die heeft het allemaal.
Nu vergelijk ik me op slechte dagen nog teveel met anderen, en dat laat me alleen nog maar slechter voelen. Ik scrol door Instagram en ik zie leeftijdsgenoten voorbijkomen in bikini’s. Weeral “perfecte” lichamen, denk ik dan. Waarom zij wel en ik niet? Zij moet wel gelukkig zijn, want die heeft het allemaal. Bij mezelf denk ik dan dat ik dringend moet gaan sporten en gezonder moet eten. Ik haal mijn eigen lijf zoals gewoonlijk weer naar beneden.
Je gaat je altijd spiegelen aan de mensen naar wie je opkijkt, aan mensen die “boven” je staan.
Ik vergelijk me vaak niet alleen met vrienden, familie en bekende mensen op Instagram of in het echt, maar ik kijk zoals iedereen ook wel eens een serie of film op Netflix. Ook daarin ga ik op zoek naar iets herkenbaars, niet alleen een verhaallijn maar ook mensen. Hoe zien zij eruit? Hoe kleden zij zich? Hebben zij misschien ook een vetrolletje? Zijn zij soms ook ongelukkig met wie ze zijn? Als ik dan zie dat ook zij het wel eens moeilijk hebben met hun lijf, voel ik me beter. Ik voel me “normaal”, want ook zij – de grote mensen – ervaren dat. Je gaat je altijd proberen spiegelen aan de mensen naar wie je opkijkt, aan mensen die “boven” je staan.
Ze hebben niet door dat wij, doodgewone mensen, o zo vaak worstelen met ons lijf. Waarom zien we dat niet terug?
Ondanks dat er steeds meer wordt ingezet op de zichtbaarheid van verschillende lichamen, zie ik nog bitter weinig verschil op deze streaming platforms. Dat betreurt mij. Deze platformen hebben zo’n grote invloed en zoveel abonnees, maar doen zo weinig terug. Ik wil niet langer het gevoel hebben dat ik het volmaakte bikinilijf moet hebben, vooraleer iemand misschien op me zou afstappen. Helaas past dat plaatje precies nog niet in Hollywood. Ze bereiken de “doodgewone” mens met zijn struggles niet. Ze hebben niet door dat wij, doodgewone mensen, o zo vaak worstelen met ons lijf. Waarom zien we dat niet terug?
Ik ben abnormaal, want ik zie niemand die is zoals mij.
Uiteraard moet ik me dan even op de vingers tikken. Ik weet heus ook wel dat regisseurs acteurs en actrices kiezen die het beste op beeld plakken. Zij denken ook alleen maar aan het “genot” van de kijker. Zij moeten natuurlijk “verliefd” kunnen worden op de hoofdkarakters. Ja, op molligere mensen kan je zeker niet verliefd worden en die zijn ook zeker niet mooi genoeg…
Het is niet omdat jij wilt wat zij hebben, dat zij het recht niet hebben om iets anders te willen.
Ik moet ook beter weten, niet alleen op Instagram of op Netflix of waar dan ook. Het is niet omdat iemand slank is en volgens jou een “perfect figuur” heeft, dat die persoon gelukkig is of moet zijn. Hij of zij kan ook jaloers zijn op een voller figuur van een ander. Daar hebben ze het volste recht toe. Het is niet omdat jij wilt wat zij hebben, dat zij het recht niet hebben om iets anders te willen.
Het is ook niet omdat iemand een bikinifoto of een foto in bloot bovenlijf plaatst, dat die persoon zelfzeker is over zijn of haar lichaam. Misschien kozen ze wel de foto uit waar ze het minst onzeker over waren. Er zijn wellicht vele foto’s in de vuilbak beland wegens “niet goed genoeg, een rolletje te veel, gek gezicht, rare pose, te gewaagd,…” . Altijd rekening houdend met de gedachte van een een ander.
Jij voelde je misschien oké of zelfs goed in je vel, maar niet meer omdat een ander je wees op je “imperfecties”.
Het is ook niet omdat iemand is afgevallen dat dat een bewuste keuze was of op een gezonde manier. Niet iedereen kiest daar zelf voor. Je hebt nog factoren zoals stress, ziekte of de omgeving. “Ben je niet wat aangekomen? Zou je dat dessertje niet beter laten? …” Ook onze omgeving doet ons soms enorm twijfelen aan onszelf en zet ons daardoor ook aan tot afvallen. Jij voelde je misschien oké of zelfs goed in je vel, maar niet meer omdat een ander je wees op je “imperfecties”.
Het is ook zeker niet omdat iemand een maatje meer heeft dat die persoon meteen bestempeld moet worden als ongezond. Er zijn zoveel factoren waar een buitenstaander rekening mee moet houden. De genen van de persoon, metabolisme, achtergrond, medicatie… Vergeet nooit de context van een ander. Stop met “ocharme” zeggen als je een dikker persoon tegenkomt, want deze mensen zijn niet per definitie ongelukkig. Wij maken ze ongelukkig door onze luidop gesproken gedachten, waardoor zij bewuster worden van zichzelf. Wij laten mensen twijfelen aan zichzelf.
Het is tijd om wakker te worden. Het is tijd om ons eigen leven te leven en niet in functie van de ander.
Het is dringend tijd dat we ons realiseren dat er geen algemeen schoonheidsideaal bestaat, dat gezond eten niet meteen leidt tot gewicht verliezen, dat je van een paar keer intensief sporten geen sixpack ontwikkelt, dat je niet per se bijkomt door meer vetten te eten,…
Er zitten zoveel dingen in ons hoofd die niet kloppen. Het is tijd om wakker te worden. Het is tijd om ons eigen leven te leven en niet in functie van de ander. Doe wat jou gelukkig maakt. Word je gelukkig van de fitness? Doe vooral verder. Houd je van het naar binnen werken van een heel pak koekjes? Geniet ervan. Ga niet sporten omdat een ander het doet en dat jou anders een slecht gevoel geeft. Je bent niet “lui” omdat je niet sport. Je bent niet “dik” of “ongezond” gewoon omdat je jezelf verwend hebt met een paar koekjes. Jij bent gewoon jij.
Waarom is het zo moeilijk om los te laten? Waarom is het zo moeilijk om gewoon tevreden te zijn? Omdat we elkaar belemmeren gelukkig te zijn.
We mogen niet vergeten dat er ook mensen zijn die wel blij zijn met wie ze zijn. Voor velen onder ons klinken zij misschien als een uitzondering, gewoon omdat we nog niet beseffen hoe blij we met onszelf mogen zijn. Maar al te vaak bestempelen we hen als “arrogant”, maar het is niet omdat wij onzeker zijn dat een ander dat ook moet zijn.
Waarom is het zo moeilijk om niet te oordelen over een ander? Waarom betrappen we er ons steeds op dat we gelijk kijken naar hoe iemand gekleed is of voorkomt. Waarom hechten we zoveel belang aan onze fysieke kenmerken? Waarom is het zo moeilijk om los te laten? Waarom is het zo moeilijk om gewoon tevreden te zijn? Omdat we elkaar belemmeren gelukkig te zijn.
Wees blij met jezelf, je hebt er alle reden toe.
de wereld van Sofie 