Het nieuwe academiejaar is voor enkelen onder ons alweer begonnen. Stilaan kunnen we ons weer aansluiten bij verenigingen, start het uitgaansleven weer op, laten we ons dopen en zullen de katers ook steeds talrijker aanwezig zijn. Maar zijn we wel al klaar om opnieuw te beginnen?
Het jaar is weer begonnen en eerlijk gezegd heb ik er helemaal geen zin in. Ik heb er vooral de moed en de energie nog niet voor, ondanks mijn drie maanden vakantie. Ik doe wat ik graag doe, maar ik zie er enorm tegenop om nog zo’n zwaar jaar tegemoet te gaan. Ben ik de enige? Ben ik zwak? Ja, de harde woorden weerklinken alweer. Alle afgestudeerden hebben het me voorgedaan, waarom zou ik het dan niet kunnen? Omdat ik moe ben.
Ik wil vakantie hebben zonder dat dat aanvoelt als een extra schoolweek.
Dit jaar moet het jaar van de balans zijn. Ik moet op zoek gaan naar een manier om mijn schoolwerk goed te doen en daar voldoende tijd in te steken, maar bovenal moet ik eindelijk eens meer tijd in mezelf stoppen. Ik wil dit jaar na de lessen zonder schuldgevoel iets gaan drinken met studiegenoten en vrienden.
Ik wil in het weekend eens weg kunnen zonder mijn laptop en boeken mee te nemen. Ik wil vakantie hebben zonder dat dat aanvoelt als een extra schoolweek. Ik wil eens een middag gaan shoppen in het weekend, zonder dat ik denk dat ik kostbare tijd heb verloren. Ik wil eens spontane uitstapjes maken en voelen dat ik leef. Ik wil zoveel meer dan ik mezelf de voorbije jaren heb gegeven en gegund: ik wil leven.
Ik wil ’s avonds rustig in slaap kunnen vallen, ook al is mijn to do-lijstje nog niet af. Ik wil ’s nachts niet meer huilend wakker worden omdat ik droomde dat ik een black-out had tijdens mijn examen.
Dit wordt hopelijk het jaar waarin ik eindelijk leer omgaan met de stress, druk en twijfels die in mij zitten. Ik wil niet langer elke dag plukken haar kunnen uittrekken, omdat er alleen maar spanning in mijn lijf zit. Ik wil ’s avonds rustig in slaap kunnen vallen, ook al is mijn to do-lijstje nog niet af. Ik wil ’s nachts niet meer huilend wakker worden omdat ik droomde dat ik een black-out had tijdens mijn examen. Ik wil niet weer trillende handen en voeten hebben of prikkelbare darmen door alle zenuwen. Er moet rust komen: in mijn hoofd, in mijn huid, in mijn lijf.
Ik moet een uitlaatklep hebben om mijn stress onder controle te krijgen. Ik zou doordeweeks tijd moeten “opofferen” om in sport of vrije tijd te steken ipv in mijn taken of in het bijwerken van mijn lessen. Een nieuwe manier om mezelf weer op te laden, de spanning uit mijn lijf te slagen en om vertrouwen te kweken. Het hoofd mag ook eens geleegd worden.
Een vogel met gebroken vleugels heeft geen kans op overleven, ik dus ook niet. Ik moet loslaten, want alleen vrije vogels kunnen vliegen.
Ergens in mij weet ik ook dat die taken en mijn voorbereidingen beter zullen gaan en zijn als ik daar niet elk moment van de dag mee bezig ben. En toch is dat loslaten moeilijk. Bang om te vallen. Bang om het slecht te doen. Bang om alles kwijt te zijn. Bang om te falen.
Je moet hard werken om ergens te komen, maar niet als dat ten koste is van leven, genieten en gelukkig zijn. Soms is het moeilijk om wat zo verstikkend is, maar in jouw hoofd als het beste klinkt, los te laten. En toch zouden we het moeten doen. Een vogel met gebroken vleugels heeft geen kans op overleven, ik dus ook niet. Ik moet loslaten, want alleen vrije vogels kunnen vliegen.
de wereld van Sofie 