aan de kaak gesteld

Vier plaatjes, meer dan twintig vijsjes, een implantaat en vier operaties later ben ik dit. Drie jaar blokjes en beugels later hebben ze dit van mij gemaakt. Mentaal en fysiek veranderd en een soort trauma erbij.

Laatst moest ik tijdens mijn les Stem en Spraak een stukje tekst voorlezen, zodat mijn docent kon inschatten waar ik stond in mijn proces om mooi Standaardnederlands te spreken. Ik schoot al meteen in de stress, want ik wil het altijd goed doen. (Ook al kan ik niet meer dan mijn best doen, dat lijkt niet genoeg.) Nadien kreeg ik als enige tien minuten lang de feedback dat er dringend aan mijn s-klank gewerkt moest worden en dat mijn stem het op deze manier niet jaren zou uithouden. Ik was hees van de stress. De constante stress waaronder ik sta, maakt mijn stem kapot. En ik zou toch zeker wat sessies moeten volgen bij de logopedie, want die vervelende s-klank zou storend werken op de radio.

Dat is vier keer je gezicht zien veranderen en dat is viermaal tegenslag kennen. Praktisch gezien is elke operatie mislukt.

Niet veel mensen zullen begrijpen waarom ik mijn tranen moest inhouden. Niet veel mensen zullen begrijpen hoe hard dit binnenkwam. Niet veel mensen zullen begrijpen welk verleden achter deze problemen zit. Ik berg al stilaan mijn radiodromen op. Alsof er maar nooit een einde komt aan deze miserie. Ik ben na de les snel de klas uitgelopen en kwam uiteindelijk huilend thuis. Meteen naar een logopedist gezocht.

Ik heb vier kaakoperaties moeten ondergaan. Dat is vier keer je gezicht zien veranderen en dat is viermaal tegenslag kennen. Praktisch gezien is elke operatie mislukt. De eerste keer in slechte handen, de tweede keer in lieve verzorgende en goede handen. Een tijdje geleden kwam ik mijn eerste chirurg tegen tijdens het padellen. Het kwam wel binnen. Na jaren weer geconfronteerd worden met de man die alles heeft veranderd. Het is een soort trauma, waar ik steeds minder graag op terugkijk.

Ik wil niet nog eens horen wat ik allemaal moet verbeteren. Het is alsof dat lijstje alleen maar langer wordt en het lijstje met wat ik kan steeds leger wordt.

Mijn lichaam wilde niet mee. Elke keer kwam mijn overbeet terug. Alsof je voor niks voortdurend de knop moest omdraaien. Alsof je voor niks 4x vijf weken vloeibaar moest eten. Alsof je voor niks zoveel pijn hebt geleden en op intensieve in een bedpan moest plassen. Ik moest logo beginnen volgen op mijn 17e om opnieuw te leren praten, want ik sprak al 17 jaar op een verkeerde manier. Ik kon bijna 17 jaar lang amper kauwen, ook dat moest ik opnieuw leren.

Op je bijna volwassen leeftijd dingen opnieuw aanleren, is allesbehalve vanzelfsprekend. Het is moeilijk. Het is frustrerend. Het is helemaal opnieuw beginnen. Het is zoals een taal leren op latere leeftijd. Hoe ouder we worden, hoe kleiner de gevoeligheid van onze hersenen worden, hoe moeilijker het wordt om een nieuwe taal te leren. Daarom willen zoveel mensen steeds vroeger een taal aanleren, want na de puberteit is alles moeilijker.

Ik heb het nooit onder de knie gehad en toen kwam ook nog eens corona. Heel het programma werd opgeschort. Ik was ervan af maar ik moest eigenlijk weer terug, maar ik was zo ontmoedigd dat ik die stap niet meer heb gezet. Tot ik de stap wel terug opnieuw moest zetten. Mijn intake-gesprek ligt alvast vast en om eerlijk te zijn heb ik er geen zin in. Ik wil niet nog eens horen wat ik allemaal moet verbeteren. Het is alsof dat lijstje alleen maar langer wordt en het lijstje met wat ik kan steeds leger wordt.