mijn sprookje van Grimm

Mijn leven is momenteel een beetje zoals het sprookje van Doornroosje. Ik prik me meermaals aan een spinnenwiel, maar ik sterf niet. Ik blijf hoogstens even liggen, maar niemand die me wakker kust. Sprookjes bestaan jammer genoeg niet en het geluk soms ook niet.

We zijn inmiddels drie weken verder in mijn tweede bachelorjaar. Dat zijn alweer drie intense weken die ik heb doorstaan. Dat zijn drie weken dat ik doodmoe thuis kwam en meteen mijn bed indook. Dat zijn al drie weken dat ik noodkreten heb geslaakt of ik dit wel ga volhouden. Dat zijn al drie weken dat ik vecht om mijn motivatie terug te vinden… en dat is al een week dat ik heb gemist omdat mijn gezondheid me in de steek laat.

“Het komt wel goed”, komt al lang niet meer binnen.

Waar ik in het eerste jaar nog zo “gelukkig”, gemotiveerd, enthousiast en overtuigd was, ben ik nu ergens waar ik altijd van hoopte er niet te staan. Niet meer wetend waar je staat in de wereld. Niet meer wetend waar je naartoe gaat. Niet meer wetend of je iets doet dat wel aan jou besteed is. Het gewoon allemaal niet meer weten en alles voortdurend in twijfel trekken en bovenal geen plan B hebben…

Ik probeer beter te doen dit jaar, maar ik weet niet of ik er beter van word. Misschien ligt het aan de plotse en zeer intense overgang van voltijds online-onderwijs naar voltijds offline-onderwijs. Voor nu voelt het alsof ik nu minder ademruimte heb, alsof ik nu niet meer kan aanschuiven bij een tankstation om mijn energietank bij te vullen, alsof ik altijd met een glimlach de les in moet wandelen. Nee, ik ga soms ook met een lege tank naar school en de volgende dag hoor ik er weer staan.

Soms is het gewoon leeg. Ik heb al twee jaar lang geen rust meer in mijn hoofd, zit ik voortdurend met zorgen en trek ik me de wereldproblematiek te hard aan. Het leven kan wel makkelijker zijn, maar ik heb momenteel nog niet gevonden hoe ik alles rondom mij meer kan relativeren. “Het komt wel goed”, komt al lang niet meer binnen.

Het zullen wel weer levenslessen zijn, maar ze zijn eenzaam als je ze alleen moet doorstaan.

Ik baal van mezelf dat ik aan nieuwe projecten begin (nieuwe rubrieken op mijn blog, een podcast,…) en die ik vervolgens vervroegd moet afzeggen. Ik kan mijn doelen maar niet afvinken van mijn veel te lange lijst. Ik moet het nu maar allemaal verwezenlijken, alsof later niet bestaat. Ik krijg steeds vaker de klop van de hamer omdat ik zoveel hooi op mijn vork neem. Ik wil zoveel doen met de gedachte dat ik er daardoor misschien wel zal komen, maar het gaat er juist voor zorgen dat ik er niet kom.

Vorig jaar leek alles nog zo zorgeloos, leek alles vanzelf te gaan, maar vandaag strubbelt het even tegen. Morgen misschien ook. Vandaag weet ik gewoon niet of de lessen me de weg wijzen naar het leven. Het zullen wel weer levenslessen zijn, maar ze zijn eenzaam als je ze alleen moet doorstaan.

Ik ben jammer genoeg niet Doornroosje die wakker wordt gekust door haar ware liefde. Ik ben gewoon Sofie die zich meermaals prikt aan een spinnenwiel, maar niet zal sterven maar wel gewoon even blijft liggen. Het geluk komt ooit wel eens aan mijn kant te staan.