Een jaar geleden startte ik met een klein hartje “draagt een steentje bij” op. Vanuit een verplichting met een vast thema, groeide deze plek langzaam uit tot een veilige plek waar ik kwetsbaar kon zijn. Mijn wereld: “de wereld van Sofie”.
Een jaar geleden begon alles: ik begon te vertellen. Mijn blog werd de plek waar ik tot praten kwam. In de echte wereld ben ik diegene die zich inhoudt, ik luister liever. Ik observeer, ik leer kennen,… Ik ben niet de grote prater, ik ben niet goed met sprekende woorden en vaak denk ik ook dat ik niks interessant te vertellen heb. Daarom ben ik blij dat ik me via deze weg kon en kan laten horen. Al nadenkend over wat ik heb gezien, gelezen en gehoord, maak ik er mijn eigen verhaal van.
Ik moet geen blikken meer lezen. Ik moet geen reacties meer “overanalyseren”. Ik moet me niet meer inhouden. Ik vertel wat ik te vertellen heb. Ik kan iets schrijven en het bij jullie neerleggen. Ook al heb ik in de voorbije 365 dagen stukken op jullie losgelaten, waar ik onzeker over was. Het was oké. Ik was zelfs bang wat jullie ervan gingen vinden, maar uiteindelijk waren die zorgen nergens voor nodig. Ik mocht en kon het zeggen.
Dit is de plek waar ik me het afgelopen jaar, misschien wel het meest, thuis heb gevoeld. Ik ben gegroeid in mijn schrijven en denken. Ik ben stilaan volwassen aan het worden en hoeveel pijn dat proces ook kan doen. Het is goed zo. Niet elke fase van het leven is even amusant en zeker niet in deze tijden. De ene dag is beter en gemakkelijker dan de ander, maar het komt wel weer goed.
Ik wil jullie graag ook nog even bedanken voor de lieve reacties op mijn meest kwetsbare verhalen. Die misschien zelfs het meest gelezen werden, en ook het liefst? Omdat ik gewoon mijn eigen waarheid vertel, ik eerlijk, kwetsbaar en ruw durf te zijn. Ook al was dat niet altijd even makkelijk, het was altijd een opluchting. Ik wil geen masker dragen als ik het ook kan afzetten.
Ik wil niks verbloemen. Ik wil ook gewoon maar laten zien dat niet iedereen alles alleen maar positief kan zien, maar ook gewoon realistisch of af en toe wat negatief. We hoeven ons niet altijd te forceren om te lachen wanneer we eigenlijk verdrietig zijn. Puur en alleen omdat we het liefst over positieve dingen praten, terwijl die andere kant ook zo mooi en belangrijk kan zijn.
Nogmaals dankjewel voor de lieve berichtjes die me om de zoveel tijd eens zijn gestuurd. Die berichtjes zijn altijd mijn motivatie geweest om door te gaan, om mijn verhalen te blijven vertellen en om warm te blijven vanbinnen. Dankjewel.
de wereld van Sofie 