Het einde van het jaar is weer daar. Eindelijk. 2022. “Laat maar komen”, denken we massaal. Weg met die wisselende en negatieve emoties, weg met alle spanningen van afgelopen jaar. Het is tijd om dit mistroostig jaar achter ons te laten.
2021 was voor mij persoonlijk het jaar van verdriet, eenzaamheid, onrust, zoeken en groeien. Ik heb afgelopen jaar veel krokodillentranen verzameld. Ik heb verschillende periodes van nachtmerries moeten doorstaan. Ik heb te vaak mijn gedachten de hoofdrol laten spelen in mijn leven, dat dit jaar soms eerder een melancholische thriller was dan een sprookje. Ik heb zo vaak gedacht aan opgeven en dat heb ik ook effectief gedaan. Ik verweet mezelf dan binnensmonds dat ik een opgever was en zo groeide de teleurstelling weer. Maar ik had ongelijk, dat was juist mijn kracht dit jaar: aangeven dat het niet meer ging.
Er zat onrust en verdriet in mij. Twee jaar niet kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid (lees voor langere tijd weg zijn uit België) heeft zijn tol geëist. Weggaan was voor mij altijd een tijd van loslaten, rust vinden in mezelf en in mijn gedachten, maar dat ging nu niet. Mijn hoofd zat en zit nog steeds stampende vol met ideeën, leerstof, zorgen,… maar ook het voortdurend flexibel moeten zijn is vermoeiend. Het wordt dringend tijd dat ik wat ademruimte krijg.
Het lichtje zal je dan weer stilaan leiden naar een oplossing. De weg is lang, maar niet oneindig.
Maar bovenal staat dit jaar voor zoeken en groeien. Zoals ik in een eerdere post al zei “groeien is pijn lijden”, vandaar de krokodillentranen, de nachtmerries en een bomvol hoofd. Groeien is ook overbodig veel twijfelen, de hoop even kwijtraken en geen oplossing vinden. Het is bovenal jezelf meer gaan begrijpen en weten waaraan je moeten werken vooraleer het beter zal gaan. Het is een groeiproces met een lichtje aan het einde van de tunnel. Voor de ene is de weg door die tunnel al langer dan voor de ander. Het lichtje zal je dan weer stilaan leiden naar een oplossing. De weg is lang, maar niet oneindig.
Dit jaar bracht ook mooie momenten zoals de Olympische Spelen, die na een jaar uitstel eindelijk van start gingen in Tokio. Het waren zomerse regenachtige dagen die begonnen voor zonsopgang. Rond 3-4 uur ging mijn wekker om een basketbalwedstrijd van de Belgian Cats te combineren met een hockeywedstrijd van de Red Lions. Zware maar mooie dagen, veel stress maar ook opluchting.
Het leven moest elke keer weer aangepast worden en dat vroeg om inspanningen. Lees: ik ben kapot, maar ik heb niks te klagen.
Uiteraard ging het ook gepaard met teleurstelling, want de Belgen hebben niet het geluk zoals de Italianen om alles te winnen. Ik geniet nog altijd na van deze geweldige sportzomer met de geweldige Bashir Abdi met zijn bronzen plak en met zijn Europees record op de marathon, maar ook met de vele overwinningen van de buitenaardse Wout van Aert. Ik kijk al uit naar wat 2022 brengt.
Maar ook de spanningen in onze maatschappij lieten me niet koud, ze hielden me zelfs wakker. Elke dag weer lezen over een tweestrijd waar ik de termen liever niet van uitspreek. Elke maand toeleven naar een Overlegcomité en bang afwachten voor de nieuwe opgelegde maatregelen. Weer een ander leven. Het leven moest elke keer weer aangepast worden en dat vroeg om inspanningen. Lees: ik ben kapot, maar ik heb niks te klagen.
Het kan altijd beter, maar we moeten waarderen wat er nu al is.
Dan hebben we nog de agressieve zotten in de voetbaltribunes, die ons Belgisch voetbal naast de frauduleuze praktijken in hogere kringen nog meer besmeuren. We hebben de groei van extreem rechts en extreem links. We hebben de vele haatberichten online en de verwijten die we naar elkaars hoofd slingeren.
Dit jaar hebben we geleerd dat lief zijn niet vanzelfsprekend is, dat genieten nu plaats maakt voor frustraties uiten, dat we vandaag moeten plannen en niet morgen, dat er nog altijd hulp nodig is voor de slachtoffers in Wallonië, dat we het klimaatprobleem net zoals de cultuursector niet mogen vergeten, dat we geen tot weinig respect hebben voor elkaar en elkaars mening, dat we … Ik heb ook geleerd dat mijn verjaardag voor nu altijd de dag zal zijn dat Het Capitool werd bestormd.
We moeten vooral leren doorheen alle spanningen, mislukkingen en beperkingen te kijken. Daar zit ons geluk. We hebben het geluk dat we vrij kunnen leven, dat we kunnen zijn wie we willen zijn, dat we vrienden en familie hebben of zorgzame buren, dat we nog gezond zijn. Het kan altijd beter, maar we moeten waarderen wat er nu al is. Door alleen vooruit te kijken, door niet te durven vallen, zullen we vergeten waar we vandaan komen en zullen we nooit meer recht kunnen staan. Dan hebben we weer een kans laten liggen om nog eens geluk te voelen of gelukkig te zijn, terwijl het zo dichtbij lag.
Alsof de wereld van 31 december 2021 niet gewoon verder loopt.
Straks zitten we weer samen om te drinken en te eten en tellen we gezellig af tot het eindelijk twaalf uur is. Dan kijken we bewonderend naar een paar lichtjes en ontploffingen in de lucht, dankzij de paar mensen die zich toch wagen aan het illegaal vuurwerk afsteken.
Al een heel jaar wachten we om 1 januari 2022 op ons scherm te zien verschijnen en elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen op één na twaalf. Alsof de wereld van 31 december 2021 niet gewoon verder loopt. Morgen worden we nog steeds wakker in de wereld van vandaag, hoe graag we het ook anders zouden willen. In die “nieuwe” wereld van morgen moeten we vooral onthouden dat durven opgeven en vallen een kracht zijn, geen mislukking of teleurstelling en dat we dicht bij elkaar moeten blijven.
P.S.: Durven opgeven en vallen zijn een kracht, geen mislukking of teleurstelling.
Dankjewel aan alle lieve mensen om me heen voor de moed en steun die jullie me het afgelopen jaar hebben gegeven, hoe moeilijk of verdrietig ik ook was. Ik ben blij dat jullie niet zijn weggelopen, maar dicht bij mij zijn gebleven. ❤
de wereld van Sofie 