waarom voornemens gedoemd zijn om te mislukken

Elk jaar vragen we elkaar welke voornemens we hebben of beter gezegd verwachten we van elkaar dat we voornemens hebben voor het nieuwe jaar. Minder snoepen, meer sporten en bewegen, minder Netflix, meer lezen,… Ik kan wel blijven doorgaan. Op het einde van het jaar hebben we geen enkel voornemen volgehouden of zijn we er überhaupt nooit aan begonnen.

Meer sporten en bewegen

Elk jaar neem ik mezelf voor om wat meer te sporten of tenminste wat te bewegen, want ik ben toch echt wel heel onsportief/lui tegenover sommige familieleden en vrienden. Elke keer opnieuw laat ik me vangen en stel ik mezelf weer in vraag. Eén: Waarom zou ik de weinige vrije tijd die ik heb (denk ik weer heel dramatisch), besteden aan sporten en bewegen? Twee: Waarom zou ik mezelf afpeigeren door een paar kilometer te gaan lopen als ik niet eens een honderdtal meter kan lopen zonder buiten adem te zijn. Ik ben al buiten adem bij het luidop lezen van deze zin, zo goed zit de conditie. Voor die ene keer mis ik de twee verplichte lesuren LO.

Het leven is niet maanden werken voor een summer body om daar maar een paar keer van te “genieten” (lees: mezelf uithongeren om er beter uit te zien voor de ander = een “goed” gevoel) of beter gezegd om mijn nu wel toonbare zelf te showen aan de buitenwereld.

Ik ben geen fitgirl, dat zal ik ook nooit worden. Ik kom uit de kast als lazygirl: ik plof liever mijn bed of de zetel in dan de volgende dag verstijfd mijn bed uit te moeten klauteren. Door niks te doen zou ik toch nog 500 calorieën verbranden. Mooi meegenomen toch? Slapen is het nieuwe sporten. Voilà, een schuldgevoel is zo vergeten en een oplossing is gevonden.

Afvallen/gezonder eten

Onze voornemens starten altijd op 1 januari, maar hoe kan ik in godsnaam gezonder eten/mijn kerstkilo’s kwijtraken als ik nog mijn verjaardag moet vieren en ik een emotionele eter ben? Januari is voor veel studenten de blok-en examenperiode en voor mij ook een periode van kasten leeghalen, mezelf volproppen met ongezond voedsel (taart, koekjes, chips,…), smeken om naar de winkel te gaan voor iets lekkers,… allemaal om de stress weg te eten.

Ik ben een vreter, ik ben het levende cookiemonster. Wat een onthulling! Straks kleur ik weer naar mijn blauwe formatie en kan ik meedoen aan The Masked Singer. I will never change. Afvallen of gezonder eten neem ik mezelf pas voor, net voor de zomer. In die periode hoor je je beste figuur te hebben (lees hierboven), maar na een paar dagen geef ik al op. Ik ben humeurig als ik niet te eten krijg wat ik wil en ik word agressief. Dat kan en mag ik mijn omgeving écht niet aandoen he…

Dus sluit ik mezelf in de zomer op in een veel te warme kamer en ben ik in geen zwembad of zee te bespeuren. Ik pak wel gewoon een koude douche. Niemand die op mij hoeft te zien. Probleem opgelost. Ik vestig mijn hoop op vermageringspillen. Niet hoeven sporten of afvallen, maar alles dat er vanzelf afgaat. Dat zou nu eens een mooie droom zijn. Dan is ook dat dilemma weer van de baan.

Minder alcohol drinken

We klinken elk jaar opnieuw op het nieuwe jaar. Dat begint met talrijk veel cocktails, gin-tonics en wijn op oudejaarsavond en dat gaat door tot de volgende dag. “Moet jij ook een cavaatje hebben, lieve schat?” Ik kan toch geen neen zeggen tegen oma, dat is onbeleefd en zo mogen we het nieuwe jaar niet beginnen. Er valt immers altijd wel iets te vieren. Een nieuwe job, vakantie, examens overleefd, goede punten,… Of zelfs als er niets te vieren valt. Weer een ontslag, weer een annulatie van mijn vakantie, weer een nul, weer 10 herexamens,…

Daarnaast wie wil er nu nuchter zijn op een feestje als iedereen zat is? Je kan toch alleen maar lol hebben met je zatte nonkel als je al een paar druppeltjes op hebt. Je kan toch alleen maar iemand binnen doen als je gedachten worden verdoofd door de alcohol? Je kan toch alleen maar je losse zelf zijn op de dansvloer met wat wijn in de lever?

Ik ben zelf geen alcoholieker, ik ben zelfs de meest sobere mens die er bestaat. Van één shotje of van één mojito liggen mijn stembanden al te branden en verlies ik ben stem. Wat een mietje. Wat een zielig leven als je niet van den drank houdt. Maar wel gemakkelijk om als enige nuchtere alles te onthouden. Spill me the tea, guys!

Minder druk maken om dingen

“Ey madam, steekte gy mij na veur?! Hoe durfde gy? Hebde gy geen manieren ofwa?!” Het is weer van dat. De zuurpruimen zijn geoogst (ze staan al in de uitverkoop). Verschillende vieze en kwade blikken staren me aan. Van die mannen en vrouwen die over alles in het leven moeten klagen terwijl ze alles hebben. Ze kijken je verontwaardigd aan terwijl zij net een vrije middag hebben en thuis de babysit nog heel de middag op hun kinderen past of terwijl ze gepensioneerd zijn en niet gehaast zijn om op een bepaald uur thuis te zijn.

Hoezo kan je hier rustig onder blijven? Zelfs de meest rustige zielen zouden lastig worden of zelfs koken vanbinnen. Want waar halen ze het recht vandaan om iedereen altijd maar af te blaffen en hun rustige dag te verpesten? (Oké ik geef toe er is bij mij ook nog veel werk aan de winkel, misschien ben ik zelf wel zo’n zuurpruim, maar ik heb ook gewoon nog niet gegeten.)

Het zou een mooie poging zijn om dit jaar aan te werken aan mijn “innerlijke rust en relativeringsvermogen”, maar ik zal me altijd druk blijven maken om de kleine en grote dingen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik kan niet tegen onrecht en misschien is deze eigenschap al wel goed genoeg.

Conclusie

Zelfkennis en excuses daar ga ik het komende jaar ver mee komen. Die geven me nog meer redenen om niet aan voornemens te doen. Ik heb het karakter niet. Ik heb de moed niet. Ik heb de goesting niet. Ik heb niks. Ik wil niet het gevoel hebben dat er een jaar lang aan een ketting wordt getrokken op me te wijzen op mijn routine. Ik wil gewoon leven, in goede, dikke, onsportieve en boze tijden. Dat is mijn voornemen voor 2022.