wereldhelder

Een paar interviews. Tientallen taken, stress attackskes en examens. Honderden vragen. Duizenden woorden. Later. En ik ben in de helft. Over anderhalf jaar draag ik de functie ‘journalist’.

Het besef dringt nog niet helemaal door. Over anderhalf jaar zit ik ergens aan een redactietafel, werk ik ergens achter de schermen, praat ik in een micro, staar ik me blind op een scherm, lees ik een autocue af, moet ik oneindig veel deadlines halen,… Ik som allerlei zware, belangrijke taken op die me allicht niet gegeven zijn in de beginperiode van mijn ‘journalistieke carrière’. Dat is te snel. Te groots. Voeten op de grond, Sofie.

Er zijn onwijs veel dromen in deze wereld maar te weinig die vervuld zullen worden.

Ik moet realistisch blijven en geen plannen maken. Teleurstelling vermijden, maar er vooral niet vanuit gaan dat alles vanzelf komt en gaat. Ik ga nog harder moeten werken. Ik ga van nul moeten beginnen. Ik ga me moeten bewijzen. Ik ga … Ik ga zoveel moeten. Ik hoop vooral dat ik gezien, gelezen en gehoord mag worden, maar ik hoop vooral dat dat klein beetje geluk aan mijn kant staat. Er zijn onwijs veel dromen in deze wereld maar te weinig die vervuld zullen worden.

Ik wijk af. Later is nu nog niet. Eerst moet ik nog veel interviews afleggen, moet ik mijn netwerk uitbouwen, moet ik een stageplaats vinden, moet ik nog meer keuzes maken, moet ik mijn bachelorproef inleveren, moet ik mijn stage doen,… Ik moet nog zoveel doen. Ik moet vooral kiezen, maar niet vergeten dromen. Dat mag ik en moet ik niet.

Journalistiek is voor mij deze wereld vertalen, maar vaak de verkeerde vertaling vinden, of alleszins niet altijd de juiste.

Tussen alle drukte van afgelopen anderhalf jaar sta ik soms eens stil. Niet als in geen inspiratie meer hebben, moe zijn, overdenken, stress hebben maar echt stilstaan. Ik denk na over mijn plekje in de (virtuele) aula dat ik inneem tussen al die ijverige, ambitieuze dromers en werkers. Ik denk na over wat ik wil. Ik denk na over wie ik ben na anderhalf jaar journalistiek, maar ben ik ook benieuwd naar wie ik ga zijn na drie jaar van gesprekken, nieuwe onderwerpen, en het begrip ‘wij’.

Soms denk ik dat ik deze wereld begrijp, maar dan slaan al mijn theorieën weer aan diggelen. Ze slaan nergens op. Weer terug bij af. Journalistiek is voor mij deze wereld vertalen, maar vaak de verkeerde vertaling vinden, of alleszins niet altijd de juiste. Een soort barbarisme. De wereld in woorden brengen, die eigenlijk niet in woorden te vatten is. Niet geschreven, niet gesproken. Gewoon de stilte. Soms is stilte de perfecte vertaling van deze wereld, deze maatschappij, deze samenleving.

Ik wijk weer af. Vanaf morgen vlieg ik mijn laatste fase in. Over anderhalf jaar sta ik te zwaaien met een diploma, met mijn gezin naast mijn zijde. Hopelijk trots en bewonderend waar dat diploma mij gebracht heeft en wat ik ervoor gedaan heb. Dat ze naast mijn diploma ook mijn groei, kennis en levenswijsheid zien. Een diploma waar letterlijk bloed, zweet en tranen in zit.

Niet meer van mezelf verwachten dat ik dezelfde potentie heb als een ander, maar dat ik streef naar mijn wil met mijn eigen kunnen.

Over anderhalf jaar ben ik echt volwassen, ben ik een vrouw die kan gaan werken, ben ik iemand die dromen kan najagen. Of ik word de vrouw die een totaal een andere weg inslaat. Je weet nooit wat later brengt, want nu is nu en morgen is later.

De weg naar later is nog lang en bewogen. Maar hopelijk kan ik me tegen dan focussen op mijn eigen weg. Niet kijken naar wat anderen voor mij presteren, maar blij zijn met wat ik (al) gepresteerd heb. Niet meer denken dat ik mezelf moet bewijzen, maar dat ik gewoon ben. Niet meer van mezelf verwachten dat ik dezelfde potentie heb als een ander, maar dat ik streef naar mijn wil met mijn eigen kunnen.

Grote dromen zorgen voor lange wegen en dat wordt voor nu mijn afslag.