“Met 911 waar kan ik u helpen?” “Het is echt verschrikkelijk wat hier gaande is, mevrouw. U moet me echt helpen.” “Mevrouw, rustig. Wat is er aan de hand?” “Ik ben al uren aan het zoeken, maar ik heb nog niks gevonden om te bingewatchen.”
Het is een gekend fenomeen deze tijden. De droogte van grote streaming platformen. We grijpen terug naar het vertrouwde, maar niet naar iets nieuws, niet naar iets wat kan verrassen. Kansen vliegen langs ons voorbij.
“Heeft u er al ooit aan gedacht om eens een documentaire te bingewatchen?” “Nu u het zegt, nee. Het blijft me nooit zo boeien.” “Dan denk ik dat u nog nooit de juiste heeft gevonden, mevrouw. Ik kan u helpen.” “Ah echt?! Dat zou geweldig zijn, want zo kan het écht niet meer. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud.” “Blijf rustig mevrouw, alles komt goed. Ik stuur asap de mug voor enkele medicijnen die u erbovenop zullen helpen.”
- Als je ons kan horen
25 jaar geleden werd Marc Dutroux opgepakt voor de ontvoering en verkrachting van Julie, Mélissa, An, Eefje, Laetitia en Sabine. Alleen die laatste twee werden uit hun martelkelder bevrijd. De vier andere meisjes werden pas een jaar na hun verdwijning dood teruggevonden. Dutroux verkrachtte ook een onbekend aantal meisjes in België, Frankrijk en Slovakije.
In 2004 werd hij veroordeeld tot levenslang voor de verkrachting en ontvoering van zes meisjes en de moord op vier meisjes. Hij ontkende de verkrachtingen en ontvoeringen niet, maar schoof de moorden in de schoenen van zijn handlangers.
‘Als je ons kan horen’ is een samenwerking tussen VRT en RTBF en grijpt je vanaf het eerste moment naar de keel. De vechtlust van iedere ouder, de massale bijeenkomst op de Witte Mars in Brussel, de ongelofelijke fouten van het gerecht,…
Er wordt tot op de dag van vandaag nog altijd gesproken over Marc Dutroux en het leed dat hij zoveel ouders en kinderen heeft aangedaan. Hij bracht op een negatieve manier verandering in de maatschappij. Sindsdien hebben ouders het moeilijk om hun kinderen los te laten en gerust te laten vertrekken naar een feestje, want je weet als ouder nooit wat er eventueel kan gebeuren.
De vierdelige documentairereeks is te bekijken op VRTNU.
- Delphine: mijn verhaal
Delphine van Saksen-Coburg werd op 52-jarige leeftijd geboren op 1 oktober 2020. Na een zeven jaar durend proces met tegenslagen, harde woorden, in beroep gaan en ontkenning, komt eindelijk de erkenning door Albert II. In 2020 besluit het Brusselse hof van beroep dat ze dynastieke titels van haar vader mag dragen.
Delphine Boël kwam er op haar 17e achter dat haar vader niet Jacques Boël was, maar koning Albert II die ze jarenlang zag als een goede vriend van haar moeder. In 2001 verbreekt hij al het contact. Beiden waren immers getrouwd met een ander. Koning Albert II was getrouwd met koningin Paola die samen drie kinderen hadden en Sybille de Selys Longchamps was getrouwd met Jacques Boël met wie ze verschillende miskramen kreeg en met wie ze eigenlijk niet samenwoonde.
Toen bleek dat ze zwanger was van Delphine, maakte ze Jacques Boël wijs dat het zijn kind was. Later verhuisden Delphine en haar moeder naar Londen, waar ze in verschillende internaten terechtkwam en waar Sybille hertrouwde. Maar dan begon de mediastorm door het boek van de 18-jarige journalist Mario Danneels. Het geheim dat ze met zich meedroeg verhinderde haar op verschillende fases in haar leven.
De driedelige documentairereeks geeft je een eerlijke blik op wie kunstenares en prinses Delphine van Saksen-Coburg echt is. Ze is een gewone vrouw van wie de identiteit jarenlang ontnomen is, die nu op zoek is naar geluk en alles een plaats probeert te geven.
Deze is te bekijken op VRTNU.
- Niets gaat over
Op 13 maart zal het 10 jaar geleden zijn dat er 22 kinderen, 4 leerkrachten en 2 buschauffeurs om het leven kwamen in de busramp van Sierre. Na een week sneeuwklassen vertrokken de zesdejaars van de school ’t Stekske uit Lommel-Kolonie en van het Sint-Lambertusschool uit Heverlee met nog andere scholen naar huis. Moe maar voldaan, klaar om naar huis te gaan om alle verhalen te vertellen.
Die avond botste de derde bus frontaal op een betonnen muur van een veiligheidsnis in de Sierretunnel. Het verdict is hard. Naast de 28 doden, vallen er ook nog 24 gewonden. De foto’s die tijdens de sneeuwklassen zijn getrokken door meester Frank, die ook omgekomen is tijdens het busongeval, zullen de laatste verhalen van alle overleden kinderen moeten vertellen.
Presentator Lieven Van Gils (goede vriend van meester Frank) en actrice Katrien De Ruysscher (kwam kort na de ramp in Lommel wonen) zoeken in deze zesdelige documentairereeks de nabestaanden en gekwetste kinderen op om hun verhaal te vertellen als eerbetoon aan alle slachtoffers.
Ik kan me nog altijd goed herinneren waar ik was toen ik voor het eerst over deze busramp hoorde. Ik kwam net terug van een zoveelste consultatie bij de orthodont toen ik alleen de klas binnenwandelde en het nieuws op de radio me tot mijn plekje volgde. Het was stil. Zij waren maar twee jaar ouder dan ik…
‘Niets gaat over’ is elke woensdag om 20u40 te zien op Eén of op VRTNU.
P.s.: Als je bovenstaanden allemaal hebt uitgekeken, dan raad ik je ook zeker Miguel en FC United aan. De ene docu gaat over de strijd tegen leukemie van Miguel Van Damme, doelman van Cercle Brugge. Een strijd die niemand onberoerd laat. FC United gaat over de strijd tegen racisme in het voetbal. Je hoeft geen sportliefhebber te zijn om deze documentaires te bekijken. Het is het waard.
de wereld van Sofie 