(ver)eenzaam

Ik heb na anderhalf jaar Journalistiek al verschillende fases doorlopen. Fases van twijfel en stress, dieptepunten maar nu is er vooral bewustwording. Alles wat ik moet opgeven door iets wat ik graag doe. Aan elk einde komt een nieuw begin.

Na twee tot bijna drie maanden in een cocon te hebben geleefd van feestdagen, examens en recuperatiedagen werd ik plots uit mijn veilige thuishaven getrokken. Iemand van mijn vrienden had me nodig. Eerst was ik in mijn hoofd weer op zoek naar excuses om op een andere dag af te spreken. Ik was al veel te lang alles aan het uitstellen en ik maakte geen plannen meer. Ik moest van mezelf actie ondernemen. Een slecht patroon doorbreken. (Niet altijd slecht om rust en tijd voor jezelf te nemen, maar ook niet altijd gezond. Hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om eruit te geraken.)

Ik zou altijd taken kunnen blijven maken, blogs kunnen schrijven, een vermoeiende dag kunnen hebben… het zou nooit perfect uitkomen. Iemand had mij nodig en ik had (onbewust) nood aan een iemand.

Het was onwennig, misschien was ik ook niet echt mezelf. Ik ben van nature niet de meest sociale persoon. Ik heb altijd tijd nodig om me aan te passen aan sociale situaties waarin er van mij verwacht wordt dat ik vertel om mijn leven. In mijn hoofd moet ik van alles te vertellen hebben, maar dat is mijn probleem. Door maanden, misschien zelfs al jaren zo gefocust te zijn op één ding, mijn studie, heb ik steeds minder te vertellen.

Ik heb me nog nooit zo rijk en leeg tegelijk gevoeld. Zo rijk van alles wat ik leer, mag ontdekken, maken en verzinnen. Zo vol van alles wat op mijn to do-lijstje staat: mails sturen naar docenten, presentaties maken, dossiers opstellen, interviewees vinden voor drie projecten, taken van Audio, Video en Tekst maken, lessen volgen tot 18u… (ja, dit heb ik écht te doen).

Maar ook zo leeg omdat mijn belevingen van vandaag enkel op mijn studie berusten. Ik kan honderduit vertellen over mijn ideeën, over de verhalen die ik heb verzameld, wat ik van de actualiteit vind en over mijn toekomst. Maar ik kan steeds minder over mij vertellen.

Dat is best eenzaam. Steeds meer. Alsof het leven niet meer van mij is, maar ik van het leven ben. Soms, steeds vaker wil ik meer zijn dan dat. Maar dat zijn nu eenmaal opofferingen die je moet maken als je dit vak wil beoefenen.