hormoonloos hormonaal

Elke dag rond hetzelfde tijdstip een pilletje bomvol hormonen innemen. Na drie weken een stopweek inlassen. En daarna een week afzien met buikkrampen en bang zijn dat je doorlekt. Elke dag weer een andere ‘ik’. Ik laat dat pilletje nu liggen. Er komen geen nieuwe dosissen meer. Ik ben gestopt.

Iets meer dan een maand geleden, was ik nog een trouwe gebruiker van mijn anticonceptiemiddel: de minipil. Maar toen het virus me uiteindelijk ook in zijn greep kreeg en mijn regels op natuurlijke wijze ineens doorkwamen, besloot ik te stoppen.

Ik was al enkele maanden thuis en bij vriendinnen aan het klagen over de bijwerkingen die steeds leken te verergeren: ik begon steeds meer te zweten, kreeg last van acne, duwde iedereen van me weg, had allesbehalve behoefte aan liefde en affectie en ik kreeg mentale problemen. Misschien kan ik niet alles wijten aan de minipil, maar ze lijken toch een verband te hebben.

Maar toch, zo simpel vond ik die beslissing nog niet. Ik kon wel klagen en vragen wat mijn vriendinnen zouden doen, maar ik wist dat ik zou blijven overwegen om toch nog door te gaan. Ik vond het immers zo fijn om altijd gerust te zijn, om de beperkingen van mijn regels niet meer te hebben. Geen tampons meer induwen, geen dik maandverband meer indoen om ‘ongelukjes’ te voorkomen (want ja ik had bovenmatig veel last van bloedverlies), geen stress meer om tijdens mijn vakantie mijn regels te hebben… De voordelen wogen toch zwaarder door dan de nadelen.

Ik begrijp mezelf nog minder dan een ander en ik ben vast niet de enige die me niet meer doorziet.

Toen de beslissing dan voor mij werd gemaakt, voelde ik me eerst en vooral heel erg bevrijd. Ik was een week lang super gelukkig en zelfzeker, een gevoel dat ik lange tijd kwijt was en waar ik vooral wanhopig naar op zoek was. Ik stond waarschijnlijk mezelf in de weg, of misschien was het dan toch dat hormonale pilletje wel. Het was alleszins fijn om dat gelukzalige gevoel te hebben en in een dromerige roes te zweven, niet alles meer overdenken maar gewoon mijn ding doen en goed in mijn vel zitten. Zo simpel kon het gewoon zijn.

Het zou niet blijven duren, dat wist ik zelf ook wel. Maar wat er daarna kwam, wilde ik ook niet: moodswings. Ik ben extreem wisselvallig geworden. Op het ene moment durf ik de wereld aan. Op het andere moment breek ik mezelf helemaal af en kruip ik in mijn schulp. En dan heb ik het nog niet gehad over de vreetbuien, de huilbuien, de paniekaanvallen… Ik ben meerdere persoonlijkheden tegelijk. Vermoeiend. Raar. Verwarrend. Ik begrijp mezelf nog minder dan een ander en ik ben vast niet de enige die me niet meer doorziet.

Ik moet toegeven, ik heb nog geen flauw idee wie ik ben en dat zou nog wel eens even kunnen duren vooraleer ik erachter kom.

Eén van de redenen waarom ik ook niet meteen op zoek ga naar een ander middel, dat beter bij me past, is omdat ik mezelf wil leren kennen. Ik zit al vanaf mijn 16e aan de anticonceptie. Ik heb mezelf altijd moeten waarnemen en leren kennen met veel hormonen in mijn lijf. Maar wie ben ik dan zonder? Dat wil ik eens gaan uitzoeken. Ik moet toegeven, ik heb nog geen flauw idee wie ik ben en dat zou nog wel eens even kunnen duren vooraleer ik erachter kom.

Voor nu zijn mijn lichaam en geest even uitgeput. Alsof ik al een maand aan het afkicken ben en mijn lijf zijn tijd nodig heeft om de weg te vinden, om op zijn positieven te komen. Maar veel rust krijgt het niet (mijn geest ook niet trouwens). Ik ben de strijd met mijn onderbroken cyclus even goed zat. (Lees: drie menstruaties in iets meer dan een maand tijd te lijf gaan. :()

Op dit ogenblik ben ik dan vooral Sofie, heel hormonaal en toch hormoonloos.