onderweg

Wie ben ik eigenlijk? Het is een vraag die ik me steeds vaker stel en die ik ook steeds vaker met anderen bespreek. Ik weet heus wel wie ik ben, maar ook weer totaal niet. En wil ik wel zijn wie ik ben? Houd ik mijn echte ‘ik’ niet te veel in bedwang? Krijg ‘ik’ wel genoeg ademruimte?

Het proces naar volwassenheid is al enige tijd aan de gang. Dat maakt dat ik elke dag wel een ander persoon kan zijn (maar daar komen ook zeker de hormonen bij kijken). Ik ben vandaag niet meer dezelfde als gisteren, als een jaar geleden. Sofie met haar gebreken en haar pluspunten. Ik ben anders, maar niet beter.

Ik kan niet meer mijn leven delen met mensen die me achteraf zouden kunnen achterlaten, maar wel stukjes van mij met zich meedragen.

Een tijd geleden ben ik begonnen met het onbewust bouwen van een muur rondom mij. Ik laat niet zo snel meer iemand binnen. Of misschien wel maar geef ik me niet snel te kennen. Ik kan een ander ondervragen als de beste, maar zelf geen enkel (duidelijk) antwoord geven. Je komt niet meer zo dichtbij als vroeger. Uit bescherming, uit angst, uit onzekerheid maar vooral uit kwetsbaarheid.

Vroeger kon ik met gemak een open boek zijn dat iedereen mocht lezen. Geen terughoudendheid, geen schrik. Iedereen mocht weten wie ik was. Maar die tijden liggen inmiddels – jammer genoeg – ver achter me. Nu ben ik iemand die een mysterieus laagje met zich meedraagt. Iemand die niet meer alles zomaar prijs geeft en bewust kiest voor wat ze wel en niet deelt en met wie. Heel frusterend eigenlijk. Moet alles dan zo berekend zijn? Is die schrik om bepaalde dingen te delen wel terecht?

Ik had de ontzettende drang om geliefd te worden, zodat ik de bevestiging kreeg om mezelf lief te hebben.

Soms wel. Ik kan niet meer mijn leven delen met mensen die me achteraf zouden kunnen achterlaten, maar wel stukjes van mij met zich meedragen. Dat kan ik niet meer. Dat is altijd kwetsbaar zijn. Ik ben voorzichtiger nu, ik zoek naar vertrouwen voor ik toegang tot mij verleen. Nu is het veiliger, maar niet beter. Het is ook wel eens eenzaam.

Vroeger had ik de automatische reflex om poeslief te zijn voor alle nieuwe mensen die mijn leven binnen stapten. Alleen maar omdat ze me zouden mogen. Ik had de ontzettende drang om geliefd te worden, zodat ik de bevestiging kreeg om mezelf lief te hebben. Maar die drang zorgde ervoor dat ik te veel deed voor een ander en te weinig terugkreeg. Ik was maar op bepaalde momenten goed genoeg. Of er werd achter mijn rug om dan toch over me geroddeld. Zoveel moeite voor niks. Mijn meest zachte, warme en liefdevolle kant is nu eerder gereserveerd voor een select groepje.

Ik ben misschien spontaner op de momenten dat iemand me de hand reikt, maar ik ben wel moeilijker te bereiken.

Vandaag ben ik eerder het afwachtende, misschien wel meer afstandelijke type dat op de achtergrond meekijkt. Ook vanop afstand zie ik veel. Ook vanop een afstand leer ik kennen, maar niet zoals ik echt zou willen. Ik ben nog steeds dat verlegen meisje van vroeger, misschien niet meer in die extreme mate, maar wel iemand door wie je even moet prikken voor ik echt aanwezig ben. Ik ben misschien spontaner op de momenten dat iemand me de hand reikt, maar ik ben wel moeilijker te bereiken. Ik verzet stappen in mijn sociale angst, maar ik ben nog niet dat extraverte introverte type dat ik zou willen zijn.

Vandaag huil ik omdat de negatieve houding die ik heb tegenover mezelf, mijn dagelijkse ‘ik’ bepalen. Ik huil omdat ik mijn positieve kanten maar niet kan of wil zien. Ik huil omdat ik zou moeten weten dat ik wel goed genoeg ben, ook al zegt mijn hoofd iets anders. Ik huil omdat ik niet zie hoe mooi ik kan of had kunnen zijn.

Ik wil bevrijd zijn. Ik wil genoeg zijn. Ik wil mij zijn.

Waarom is het zo moeilijk om mezelf “te verkopen” bij anderen? Waarom breng ik altijd het meest negatieve van mezelf ter sprake? Waarom moet ik alles zo overdenken? Waarom duw ik mensen van me af als ze te dichtbij komen? Waarom is het zo lastig om de zelfzekere, betere ‘ik’ te tonen, te vertellen, te zijn?

Ik wil niet langer grove, donkere en harde humor bezitten, waar zelfspot altijd ten top is. Ik wil niet langer iemand zijn die voortdurend bewust en berekend handelt en haar woorden kiest. Ik wil niet langer alles wat te dichtbij komt, afkaatsen en ontwijken. Ik wil niet langer de confrontatie ontlopen. Ik wil bevrijd zijn. Ik wil genoeg zijn. Ik wil mij zijn.

Helaas is dat zo gemakkelijk niet. Gelukkig weet ik het. Ik ken me. Ik ben niet perfect, dat zal ik ook nooit zijn. Ik verlang er misschien naar, maar ik weet dat dat geen realistische doelstelling is. Ik zal nooit af zijn, maar beter mag wel. Misschien bestaat beter niet. Misschien moet ik eerder zeggen: laat me onbezorgd mij zijn. Ik ben onderweg. Ik ben dichter, maar nog niet bij de bestemming.