Music Maestro Stromae. De grootmeester werd wakker op een bomvolle weide van Werchter. Daar waar hij acht jaar geleden voor het laatst op een Belgisch festivalterrein stond, herrees hij als een God. 63 000 gelovigen staarde Hem met open mond aan.
In het najaar van 2021 maakte Werchter Boutique bekend dat Stromae hun grote headliner was voor de editie van 2022. Kort daarvoor had hij zijn eerste single in jaren uitgebracht. Zijn langverwachte comeback was eindelijk ingezet. Meteen een schot in de roos, want Santé voldeed perfect aan dat oude Stromae-effect: zingen over vergeten mensen, maatschappijkritisch, lekker deuntje, gewoonweg een dikke (dans)schijf.
L’heure du Stromae, tijd om even zorgeloos en gelukkig te zijn.
Aangezien zijn songs ons altijd naar andere oorden brengen, maar ons vooral naar onszelf doen kijken, kochten mijn ouders en ik meteen tickets voor die veelbelovende editie van 2022. We wisten dat het een niet te missen ervaring zou zijn, dus konden we onmogelijk deze kans uit onze handen laten glippen. Achteraf bleek het zelfs een onvergetelijk moment te zijn.
Elke maand werd er één van meer en meer aftellen. Na de singles L’Enfer en Fils de Joie en het uiteindelijke album Multitude groeide het verlangen tot een absoluut hoogtepunt om hem eens eindelijk live aan het werk te zien. Het moest een ware beleving zijn. Dus bereidde ik me obsessief voor door tientallen video’s van hem te herbekijken: interviews, klassieke meezingers zoals Papaoutai, Tous Les Mêmes en Alors On Danse en zijn Racine Carrée-concerten. Ik keek zelfs live zijn concert op Coachella. Mijn nieuwsgierige ik kon het niet laten.
De liefde en bewondering voor hem gaf ik thuis door. Bijna iedereen van het gezin zou over enkele maanden met opengesperde ogen en gapende monden naar die grote meneer staan kijken. Dankzij mij, ze zouden me eeuwig dankbaar moeten zijn.
Op 19 juni was het dan eindelijk zover. Mijn cursussen lagen ongeopend op mijn bureau en mijn overpiekerende gedachten werden uitgezet. Ik ruilde mijn bureaustoel, die ik al drie weken lang niet verliet, in voor een plekje op de festivalweide van Werchter. Voor de allereerste keer. Tijdens mijn examens. De omgekeerde, maar magische wereld. L’heure du Stromae, tijd om even zorgeloos en gelukkig te zijn.
Stromae brengt je altijd in een bepaalde zone, je wordt helemaal in zijn wereld gezogen.
Het was overweldigend, van de kilometerslange wachtrij naar de parking tot de mensenzee waarin ik me uiteindelijk bevond. Je voelde de stress van de festivalgangers aan de eetkraampjes, enerzijds smachtend naar hun eten en anderzijds bang dat hun eten niet op tijd in hun handen zouden hebben. Maar het was vooral duidelijk dat iedereen er was om deze grote God eens in het echt te aanschouwen. Om 20u15 zou het dan helemaal ontploffen.
Hoe dansbaar de muziek met momenten ook was, hoe stil je er ook van werd. Stromae brengt je altijd in een bepaalde zone, je wordt helemaal in zijn wereld gezogen. De show was voorzien van heel wat special effects en technische snufjes zoals zijn robothond: de “domme hond“. Kortom, een magistrale show.
Wat Stromae brengt is altijd vernieuwend, altijd wat nog niet eerder gebracht is. Ver voor zijn tijd, anders dan anderen, en altijd meesterlijk in elkaar gestoken. Stromae wordt vaak vergeleken met Jacques Brel, maar laat het duidelijk zijn. Er bestaat geen tweede Jacques Brel. Er bestaat geen tweede Stromae. Er is er maar één zoals Paul Van Haver: uniek, nederig en geniaal. Wat moet het vreselijk zijn om zoveel talent te hebben.
Mon Dieu, c’était agréable de vous rencontrer finalement.
de wereld van Sofie 