Leslie Hodge kwam in februari 2021 met een boek over eenzaamheid. In haar boek ‘Eenzaam tussen mensen’ zei ze dat eenzaamheid niet discrimineert.
De eigenaar van een nieuwbouwappartement verkoopt niet aan een jonge zwarte man. De CEO van een groot mediabedrijf deelt geen topfunctie uit aan een ervaren hardwerkende vrouw. Een jong getalenteerd meisje mag niet mee voetballen op het pleintje. De voorbeelden zijn oneindig. Vandaag kunnen we in verschillende situaties en publieke debatten het begrip ‘discriminatie’ bovenhalen. Als excuus of als gerechtvaardigde terechtwijzing.
De gevoelens die ze delen, is de taal die hen verbindt.
Alle drie zullen ze hetzelfde gevoel van teleurstelling ervaren. Alle drie zullen ze dezelfde vorm van verdriet en gevoel van onrecht met zich meedragen. Maar als dat meisje wel mocht meespelen en die ervaren hardwerkende vrouw wel die topfunctie had bemachtigd en de jonge zwarte man wel de kans kreeg om dat appartement te kopen, dan hadden ze allen ook hetzelfde gevoel van euforie gekend.
Er zijn tal van verschillen tussen deze drie mensen op te merken. Ze delen allicht niet dezelfde cultuur, hebben verscheidene levensvisies, genieten van een andere sociale en economische status,… Zoals wij allemaal zo verschillend zijn, zo zijn zij dat ook. Ze hoeven niet hetzelfde te denken, hetzelfde te zijn, om toch verbonden te zijn. De gevoelens die ze delen, is de taal die hen verbindt.
We voelen de enige taal die we allen kunnen spreken.
Zo was voor velen eenzaamheid de universele taal die we spraken tijdens de vele lockdowns. Van jong tot oud, van oud tot jong. De jonge zwarte man, de ervaren hardwerkende vrouw en het getalenteerde meisje konden allemaal het gevoel van eenzaamheid bezitten. Zo verschillend en toch zo gelijkend. Ook al discrimineren wij, eenzaamheid deed en doet dat nog altijd niet.
Hoe meer we streven naar een samenleving die rust op gelijken, hoe meer we onze verschillen ontdekken. Toch is er één iets dat ons allen verbindt: onze gevoelens, onze emotionaliteit, onze psyche. In onze kern, in ons ‘zijn’ – zoals Heidegger zou zeggen – hoeven we niet eens te verlangen en streven naar gelijkheid, want daarin zijn we elkaars gelijken. Onze emoties vormen onze verbindingstaal. We voelen de enige taal die we allen kunnen spreken.
de wereld van Sofie 