heelhuids thuis

Het is bijna een jaar geleden dat ik “thuis in eigen huid” en “mijn lichaam, mijn lijf” schreef, posts over de relatie tussen mijn lichaam en ik. Een bewogen relatie en een helse rit. De ene dag slecht, de andere dag nog slechter en soms goed. Maar vandaag is dat niet langer het geval.

Een jaar geleden ging de relatie tussen mijn lichaam, geest en ik door verschillende fasen. Van verwerpen, naar willen verbeteren en af en toe accepteren tot graag zien. Het is bijna een jaar geleden dat ik wankel liep, maar wel rechtop bleef staan, terwijl ik daarvoor vaak ten val kwam. Het was al een verbetering, maar het was nog niet het eindpunt.

Het is bijna een jaar geleden dat ik wankel liep, maar wel rechtop bleef staan, terwijl ik daarvoor vaak ten val kwam.

Na jaren van worstelen met een lijf dat ik liever niet had, heb ik eindelijk stappen gezet die de goede richting uitgaan, die hoop geven. De slechte mindset is verdwenen. Uiteraard heb ik nog wel eens de drang om te hunkeren naar een beter, fitter en sterker lijf (lees: platte buik). Uiteraard ben ik weleens jaloers op het lichaam van een ander (lees: zij zijn mooier). Uiteraard heb ik nog dagen waarop ik in zak en as kan zitten (lees: ik mezelf niet goed genoeg vind).

Soms moet je een aantal stappen terugzetten, vooraleer je ziet hoeveel stappen voorwaarts je hebt gezet. Opeens was er die klik en die enorme stap vooruit. Ik zit nu comfortabel genoeg in mijn vel en schaam me er niet voor om me wat meer te tonen. Ook al puilen de rolletjes onder mijn crop top uit, ook al zijn mijn kwabbetjes zichtbaar als ik een gewone bikini aandoe, ook al is de inkijk misschien iets te groot of uitdagend,… Het is niet langer een reden om mezelf te verbergen, om mezelf niet te zijn. Het waren allemaal excuses van een meid die niet dacht dat ze goed genoeg was, van een meid die haar hoofd vol met negatieve (zelf)gedachten had gevuld.

Net zoals wij allemaal maken we van onze eigen leugens soms de waarheid, terwijl wij de enige zijn die dat als waarheid beschouwen.

In mijn hoofd dacht ik altijd dat mijn redenen en excuses terecht waren, dat ik me moest verstoppen, dat ik niet toonbaar (genoeg) was. Net zoals wij allemaal maken we van onze eigen leugens soms de waarheid, terwijl wij de enige zijn die dat als waarheid beschouwen. We maken onszelf wijs dat we niet tevreden kunnen zijn als er nog gebreken en werkpuntjes zijn, maar het werk hoeft niet af te zijn om goed te zijn.

Dus laat ik de leugens stilaan los, ook al bevatten ze ongetwijfeld deeltjes van de waarheid, maar het is goed zo. Ik ben gelukkig. Ik voel me bevrijd. Vrij van negatieve energie en gedachten. Vrij om mijn echte ik te tonen. Zelfvertrouwen dat eindelijk groeit en niet langer fake/opgezet spel is. Trots zijn, dat voor het eerst oprecht voelt. Niet langer overdenken, maar gewoon doen. Niet langer de bevestiging zoeken bij anderen, maar bij mezelf.

Ik groeide al, maar plots kwam er die welgekomen groeispurt waar ik eerlijk gezegd niet meer op gehoopt had. Wat ben ik blij dat er op een jaar soms zoveel kan veranderen. Gelukkig maar. Eindelijk. Vroeger was er af en toe verbetering, maar geen constante. Ik denk dat ik vandaag eindelijk een balans heb gevonden.

I’m more in peace now and that’s a relieve, it’s happiness every single time.