gerust

Ontspannen ontsnappen.

Die ene welbekende dag in september, waarop het gedaan is met de rust en het leven opnieuw om presteren, doorzetten en weer doorgaan draait. Het is een dag waarvan we het bestaan liefst zo hard mogelijk negeren en waar we het liefst niet mee geconfronteerd worden.

Dat is 1 september voor gewone scholieren, 19 september voor hogeschoolstudenten en 26 september voor universiteitsstudenten.

Mijn excuses aan wie nu een paniekaanval krijgt door het lezen van de woorden die verboden zijn en die ik nu toch net heb uitgesproken. Ik weet het, de waarheid kan soms ontzettend veel pijn doen, net zoals het einde van de zomervakantie.

Het is de kunst om de kalmte te bewaren.

Het vaste ritme van de dagen zal weer op ons afkomen. We horen ons leven weer op orde te hebben, maar het wordt alleen maar een grotere chaos. Om 9u probeer je in een overweldigende aula een zo onzichtbaar mogelijk plekje te bemachtigen. Om 13u zet je je over je social anxiety heen om met zoveel mogelijk gefaket zelfvertrouwen een overvolle, lawaaierige cafetaria binnen te wandelen. Om dan om 16u te verlangen naar junkfood om de drang naar een siësta te verdringen. Om vervolgens om 19u thuis te komen en even instorten door alle opgenomen prikkels. Dat is dé leven.

Ik heb het dan nog niet eens gehad over wat er na 19u nog allemaal op je afkomt. De lessen bijwerken, lessen voorbereiden, taken afwerken, overleggen met andere studenten voor dat zoveelste, niet-werkende groepswerk. (Wanneer gaan ze dat eens eindelijk beseffen?)

Het is de kunst om de kalmte te bewaren. En laat me nu net die kunst niet bezitten om vertrouwen te hebben in de deadlines die me langs de oren zullen vliegen, om mijn gespannen gevoel niet over te dragen op anderen en om op een gegeven moment niet uit te barsten en al haar lava op anderen te spuwen.

Ik merkte al snel dat ik mezelf eerst van mijn gespannen houding moest afhelpen, vooraleer ik de rust een beetje in mij kon laten komen.

Ondanks dat kalmte niet heel vaak in mijn boek vol levenswijsheden verschijnt, ben ik er deze zomer wel achtergekomen wat voor mij werkt. Hoe ik rust in mijn geest breng en hoe ik mijn lichaam tot kalmte kan aanmanen. Eindelijk, er bestaat dan toch een kansje dat ik dit jaar zal overleven.

Ik had tijd, te veel tijd soms. Tijd om na te denken, anderzijds ook tijd om even gedachteloos te zijn. Dus om de leegte op te vullen, begon ik te kleuren met een serietje of muziekje op de achtergrond. Ik kon uren bezig blijven, omdat ik eindelijk mijn innerlijke rust had gevonden.

Een vriendin van me raadde me doorheen het jaar altijd aan om aan mindfulness te doen, maar dat werkte voor mij niet. Ik had haar ideeën vaak aan de kant geschoven tot ik mezelf dwong om het toch eens serieus te proberen. Ik merkte al snel dat ik eerst mezelf van mijn gespannen houding moest afhelpen, vooraleer ik de rust een beetje in mij kon laten komen. Bij ademhalingsoefeningen en meditatiemuziek vlogen mijn gedachten toch weer opnieuw naar mijn angsten en stress. Ik was nog steeds niet gedachteloos.

Er stroomde wel ineens meer controle en vertrouwen in mijn lichaam, maar ze botsten nog op de muren van mijn onrust. Dus werd kleuren mijn mindfulness, mijn me time-momentje om het leven te laten bezinken. Ontspannen ontsnappen van de vluchtige en razendsnelle werkelijkheid.

Ontspannen ontsnappen van de vluchtige en razendsnelle werkelijkheid.

Sinds kort zet ik ook luisterboeken op, terwijl ik met kleuren op een blad experimenteer. Momenteel luister ik naar het boek van Sabine Dardenne “Ik was twaalf en ik fietste naar school”. Het is wennen om een boek te beluisteren in plaats van te lezen, maar het werkt ook ontspannend. Je kan meerdere dingen tegelijk doen en het is ideaal als je je niet lang kan concentreren.

Ik wil binnenkort echt wel weer authentieke boeken lezen. Met mijn ogen die vaak verschillende regels opnieuw moeten lezen. Ik wil nog eens mijn bladwijzer steeds verder in het boek zien uitsteken. Ik wil nog eens moe worden van de woorden, de inzichten en de bedenkingen. Ik wil de woorden die ik lees zelf nog eens een stem geven. Ik wil nog eens in een nieuwe wereld duiken en liefst daar blijven.

Maar hoe graag ik dat nu ook allemaal wil, ik kan me er nog niet aanzetten. Als ik een boek vastpak, vind ik het geduld niet om die eerste bladzijden tot mij te laten komen. Dat heeft tijd nodig. Waarschijnlijk weer als de examens voor de voordeur staan en er net een heel pakket boeken onder de kerstboom ligt. Het is niet erg, dan weet ik wat me dan tot rust zal brengen. Echte boeken lezen.

Zo ontsnap ik ontspannen. Zo ben ik gerust gedachteloos.