overstroming van liefde

Ik land ergens tussen water en land. Ergens anders. Mijn weg banend langs grachten, over bruggetjes en door smalle straatjes met de geur van zout zeewater en leer die mijn neusgaten doordringen . Mijn zoektocht door het doolhof, waarvan ik liever de uitgang niet vind. Ergens waar thuis niet is, maar waar ik me sinds lange tijd nog nooit zo thuis heb gevoeld.

Al enkele dagen bekroop me de stress en onrust in mijn lijf. Weer vliegen. Het heeft iets magisch en beangstigend tegelijkertijd. Er zweefden allerlei scenario’s door mijn hoofd – de meest dramatische natuurlijk – en op een bepaalde manier neem je ook afscheid van thuis. Stom misschien, want over een paar dagen was ik er weer, maar je weet maar nooit natuurlijk. Weg zijn is altijd een beetje afscheid nemen van wat je gewoon bent.

Terwijl ik het vliegtuig opstapte, bespeurde ik bij mezelf weer die jeugdige spanning en nieuwsgierigheid. Ik had de plek aan het raampje opgeëist, zodat ik het “overzicht” goed kon bewaren. En toen de tijd eenmaal was aangebroken om op te stijgen, greep ik de hand van mijn mama stevig vast. Mijn mama dicht bij mij, net zoals vroeger. Voor we het wisten keken we uit over de wolken en verdwenen we in een witte waas. Nog geen twee uur later lieten onze koffertjes een geluidspoor na dat naar de uitgang leidde.

Ik vierde twee jaar later dan gepland het volwassen zijn, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik twee jaar ouder was.

Ik had hier al twee jaar geleden voet aan land moeten zetten. Maar toen verbleef ik waar ik thuis was en moest zijn. Door corona schoof mijn achttiende verjaardagscadeau en trip telkens op. Lange tijd bleef mijn wens onvervuld. Van uitstel leek zelfs bijna afstel te komen, maar opeens zat ik dan toch op het vliegtuig naar Venetië. Het is misschien wel de meest bijzondere trip ooit geworden.

Het nachtelijk boottochtje tussen de waterwegen van Venetië naar ons appartement. Innerlijk gestild worden door het zoutig briesje dat door mijn haren vloog en het geklets van het water op ramen. De vlakke zon op je ingesmeerde huid laten branden. De verkenning van het doolhof dat uitmondde op de Basiliek San Marco, het Dogenpaleis en de Biënnale. Wonderlijk.

Het was subliem, onvergetelijk eigenlijk. Het was een combinatie van veel wandelen, zweten en rust vinden (ook meermaals per dag omkleden naar een outfit met een groene tint). Het was drie dagen meeleven met de snelheid van het leven, maar ook onthaasten. We legden vele kilometers af, maar we namen ook de tijd om te genieten van de avondzon op ons dakterras. We deelden vermoeide lachjes, siësta’s en fijne babbeltjes tussendoor. Zo blij als een kind, liep ik de dagen door. Het kind in mij is dan toch niet zo makkelijk te verdrijven.

Ik vierde twee jaar later dan gepland het volwassen zijn, maar achteraf gezien ben ik blij dat ik twee jaar ouder was. Ik waardeer de momenten en gesprekken die we hebben zoveel meer dan vroeger en koester ik ze op één of andere manier veel dieper. Ik ervaar meer dankbaarheid en ik besef steeds vaker met hoeveel rijkdom ik omgeven word. Ik kan me alleen maar een gelukkig mens noemen met hen rond mij.

Wat is mooier dan zo’n moment kunnen delen met de mensen die jou al 20 jaar kennen, zelfs toen je jezelf nog niet kende?

In Venetië zag ik een mix van verliefde kleffe koppeltjes, poserende influencers op de bruggetjes, gezinnen met veel te jonge, krijsende en loslopende kinderen en gepensioneerden. Daar liep ik dan, met mijn ouders langs mijn zij.

Ik had me eenzaam kunnen voelen, omdat ik er niet met een partner was. Misschien miste ik wel wat doordat ik deze beleving met niemand anders dan hen kon delen. Maar ik was eigenlijk heel blij dat ik mijn lieve ouders dicht bij mij had. Wat is mooier dan zo’n moment kunnen delen met de mensen die jou al 20 jaar kennen, zelfs toen je jezelf nog niet kende? Wat is er mooier dan je geluk kunnen delen met de mensen die jou het allergelukkigste maken?

Ik was thuis, omdat ik thuis meenam naar een magische plek.

Ik wil terug, naar mijn tweede thuis, met mama en papa opnieuw langs mijn zij. Op m’n allerzorgelooste, op mijn allergelukkigste.