De deuren leken potdicht, maar ineens gingen ze open. Overladen met emoties en een overwerkende geest zit mijn voet gekneld in de deuropening van meerdere deuren. Bijna binnen. Als de deur maar niet in het slot valt, denk ik bij mezelf.
In “mis me meer” schreef ik nog over mijn uitstelgedrag in mijn zoektocht naar stageplaatsen. Ik hoorde te mailen en te solliciteren, maar ik legde eerder alles even opzij. Soms moet je een leven durven leiden zonder aan alle verplichtingen te voldoen om tot rust te komen. Dus liet ik die rust tot mij komen.
Stilte voor de storm of stilte die nooit geluid zal maken?
Na een aantal weken voelde ik de onrust weer opborrelen en werd ik me bewust van de tijdsnood die er was. Als een gek begon ik te zoeken en te mailen. Oef, opluchting. Ik had het dan toch eindelijk gedaan. Dus alles weer laten zijn en liggen zoals het was. Een maand later nog steeds geen antwoord. Stilte voor de storm of stilte die nooit geluid zal maken?
Uiteraard begonnen de druk en stress de bovenhand te nemen bij deze stresskip. Dus ondernam ik een tweede poging, contacteerde ik nog 2 extra redacties en wachtte ik opnieuw af. Een week later stonden er drie gesprekken ingepland. EINDELIJK. Verademing. Ik had gesprekken en proeven, nu moest ik ze nog doorstaan.
We horen te leren, nog niet te kunnen. We horen te groeien, nog niet te zijn.
De dagen en nachten ging ik opvallend rustig door. Ik bereidde me goed voor, keek elke dag naar Het Journaal en ik las me in. Mijn ouders en broer zullen me tegenspreken. Ik had veel ergernissen, blafte hen vaak af en was afstandelijk. De stress zat wel degelijk in mijn lijf, maar ze kroop gelukkig niet tot in mijn hoofd. Of toch wel, de dag voor het gesprek begon ik aan al mijn kwaliteiten te twijfelen. Had ik die wel? Kon ik wel genoeg betekenen voor mijn toekomstige stageplaats? Moest ik niet nog ontzettend veel leren?
Uiteraard, Sofie. Ik moet mezelf niet nog meer gewicht op de schouders leggen, want daar ligt de maatschappij al naar me te staren. De druk om te presteren, om succesvol te zijn en het hoogste in het leven te bereiken, ligt immens hoog voor de jongeren en studenten van vandaag. Daardoor vergeten we maar al te vaak dat we tijd hebben, ook al is het iets kostbaar en voelen we vooral een enorm tekort. We zijn jong. We horen te leren, nog niet te kunnen. We horen te groeien, nog niet te zijn. Alles op z’n tijd.
Er is altijd evenveel ruimte om trots te zijn, als ruimte om te verbeteren.
Dus vertrok ik met een klein, gespannen hartje naar mijn eerste gesprek. Overweldigd door het imposante gebouw, de voornamelijk mannelijk gekleurde redactie en de gedachte dat ik over nu en een aantal jaar ook zo iemand kon zijn die daar rondliep, knipperde ik af en toe met mijn ogen en liet alles tot me bezinken. Nog meer vragen.
Onder de indruk van waar ik was beland, legde ik mijn proeven af. De één al met meer vertrouwen dan de ander. De één al geslaagder dan de ander. Ik trok me terug, ik kreeg een neen, maar ook twee ja’s. Een mix van overdonderende gedachten en emoties overvielen me. De gigantische ontlading omdat het achter de rug was, omdat ik het gewoon had gedaan, omdat ik niet langer wanhopig op een antwoord moest wachten en omdat ik een nee en twee ja’s ontving.
Dit proces heeft me nu al zoveel bijgebracht. Het feit dat ik nog veel moet leren, maar daarom niet per se moet ophouden met tevreden zijn. Er is altijd evenveel ruimte om trots te zijn, als ruimte om te verbeteren. Het is beseffen dat waar je al staat, al ver genoeg is. Het is stap voor stap, deur per deur. Ze zullen niet allemaal tegelijk en gauw opengaan, maar hoe meer je leert, hoe meer je laat zijn en hoe meer je groeit, hoe meer deuren er op een kier zullen staan. Klaar om binnen te treden. Klaar om je te ontvangen.
Maar eerst: alles op z’n tijd.
de wereld van Sofie 