En toen begon het allemaal weer opnieuw.
Een korte samenvatting van afgelopen twee weken: aanpassen, doemdenken en strijden.
De start was pittig. Ik geef grip toe dat ik opnieuw niet de meest enthousiaste student was die achter de schoolbanken zat. Ik miste nu al de vrijheid en vrije tijd van die drie maanden vakantie. Ik was nog niet klaar voor dat punt waarop alles – of alleszins veel – weer in het teken zou staan van mijn studie. De sleur van het leven, kwam het leven weer ingeslopen. Weer lekker pessimistisch gedacht, maar zo ervoer ik het wel.
Ik ben de eerste dag al wenend thuisgekomen en zo ben ik de avond ook doorgegaan. Ik was op, een beetje ingestort. Alle prikkels, aanpassingen en onder de indruk zijn van het gevoel dat niks meer vertrouwd voelt. Dus heb ik dat gevoel laten binnenkomen, heb ik die week tijd voor mezelf genomen en heb ik doorgezet.
Een paar dagen later kon ik de veranderingen een plaats geven, draaide ik de knop om en probeerde me te focussen op mijn eigen geluk. Niet meer te veel nadenken, minder afhankelijk zijn en vooral gewoon mijn eigen ding doen. Er mag ruimte zijn voor zwaarte, want het is niet allemaal leuk, gemakkelijk of haalbaar, maar er zou geen plaats mogen zijn voor doemdenken. Dat is iets wat ik dit jaar nog moet afleren.
Terug to the point: het wordt een immens zwaar, maar ook bijzonder jaar. Het zal strijden zijn met weinig vrije tijd (ook voor mijn blog), maar ik zal ook leren beter worden. En dan zal het over 9 maanden tijd zijn om nog eens goed na te denken over waar ik met mijn leven in godsnaam naartoe wil. Soms weet ik het en soms loop ik verloren. Gelukkig zijn we daar nog niet, dus moet ik ophouden met piekeren en nog niet te ver vooruit lopen, want dan loop ik helemaal verloren.
Dus note to myself: graag geen put voor jezelf, maar zet door, neem tijd, vergeet jezelf niet, probeer te genieten, geloof en voltooi.
de wereld van Sofie 