mijn verbanning van Tinder

Ik ben voor eeuwig verbannen van Tinder.

Ik blijf hopeloos – en nog steeds – alleen achter.

De drama zette zich in toen ik maandagavond in de Ikea vertoefde. Het was confronterend. Ik liep naast mijn ouders en rond mij waren er allemaal prille koppeltjes, partners in crime of ouders met hun krijsende kindjes. Ja, ik voelde innerlijke jaloezie. Maar ja, ook een innerlijk verlangen, niet naar kinderen maar wel naar het lief en leed dat ze delen. Ineens na al die jaren zag ik het licht: ik ben er klaar voor. Ik wil het nu.

Maar neen, die kans kreeg ik niet. Misschien krijg ik die wel nooit meer.

’s Avonds ondernam ik een zoveelste poging op Tinder. Ik verwijderde opnieuw mijn vorig account en ververste mijn nieuwe met plaatjes waarop mijn asymmetrisch gezicht niet opvalt en ik de allerbeste versie van mezelf ben. Zo gemakkelijk kan het gaan. Lippen getuit, borst vooruit, likje make-up op en fits waar mijn afgetraind en curvy body goed in uitkomen. Allemaal een deel van het masterplan.

Helemaal klaar voor een nieuwe ronde, trainde ik nog even snel mijn vingers voor de zware arbeid die ik zou moeten leveren. Ik was er klaar voor. Ik rechtte de rug, maakte me nog even mooi – voor mijn mentaal beeld – en ging aan de slag. Het was een ware afvallingsrace, slechts enkelen kwamen in mijn mapje “rechts” terecht. Ik was nog mild – misschien ben ik te streng en vooral te veeleisend – maar ik ben spaarzaam in het geven van kansen.

What a bitch. Die denkt zeker dat ze alles is?

Ja, soms wel.

Wat het me opleverde? Allicht 0 matches, ik heb het nooit meer kunnen checken. De bitch die ik ben, krijgt voor de weinige kansen die ze geeft, zelf geen kans terug. That’s life. Karma. Ocharme. Voor ik de wanhoop nabij was en mijn sociaal experiment weer opnieuw wilde uitvoeren (alle mannen naar rechts swipen, is gelijk aan een overvloed aan kansen geven), kreeg ik de melding dat ik nooit meer welkom ben op Tinder.

Voor eeuwig verbannen. Mijn toekomst in duigen gevallen. Voor altijd in de rouw en vooral voor altijd alleen.

Eerst en vooral: waarom in godsnaam werd IK van Tinder gegooid? Deze meid is de braafste persoon op aarde, of ja dat misschien nu ook weer niet. Ik zou nooit iemand een aanzet geven om me te rapporteren. Aan het gevoelige beeldmateriaal kan het niet liggen, want die bestond niet. Het zullen ook niet de vunzige opmerkingen geweest zijn, want die gaf ik niet. Het zal ook niet om stalkerig gedrag gaan, want ik was amper tot niet actief.

Was het dan omdat iemand mijn vele pogingen zat was en me liever niet meer zag verschijnen? Was het mijn leerkracht van het middelbaar die in paniek schoot toen ik ineens opdook? Dachten ze misschien dat het niet mogelijk was dat zo’n mooie vrouw als ik zich op Tinder begaf? (kuch kuch) Of was Tinder me gewoon beu?

Zoveel vragen, geen antwoorden. Tinder moet eens dringend een helpdesk maken voor hopeloze gevallen als ik. Wat moet er nu van me worden? Een existentiële crisis breekt aan.

Hoe, waar en wanneer ga ik mijn verlangen nu ooit nog vervuld zien? Maar vooral: wie gaat ooit nog die kans krijgen om me te veroveren?

Alle hoop vestig ik nu op het uitgaansleven, oude bekenden of misschien wel mijn stageplaats. Misschien gaat mijn zoektocht wel verder in de pashokjes waar ik me zo vaak bevind. Misschien maak ik op de tram wel eens een intens en diepgaand oogcontact dat tot meer kan leiden. Misschien spreekt iemand me op weg naar de campus wel aan met ‘I love you, do you wanna be my girlfriend’?

Maar tot dat moment zich ooit aandringt, zal ik maar blijven schrijven en praten over mezelf. Ik ben er namelijk steeds beter geworden in het bejubelen van mijn werk, mijn lichaam complimentjes geven en me een geweldig persoon vinden. Tot de liefde van mijn leven ineens in mijn leven verschijnt, zal ik nog meer ruimte geven aan zelfliefde, tot het narcisme af.

Wie weet zal ik wel de enige grote liefde in mijn leven blijven.

Toch is en blijft het tragisch einde van wat een mooi sprookje had kunnen worden.