Voor de première beloofde ‘Close’ van Lukas Dhont al dé film van het jaar te worden: winnaar van de Grand Prix in Cannes en intussen al snel aan meer dan 100 landen verkocht. Na ‘Girl’ raakt Dhont opnieuw een gevoelige snaar en belooft hij een filmervaring die beklijft.
Waarschuwing: deze recensie bevat mogelijk spoilers.
Samen met zijn co-scenarist Angelo Tijssens maakt Dhont langspeelfilms vanuit persoonlijke en aangrijpende thema’s. In zijn debuutfilm ‘Girl’ vertelde hij het verhaal van transgender Lara die een carrière als ballerina ambieert, maar wiens lichaam de weg naar haar droom in de weg staat. Zijn nieuwste langspeelfilm ‘Close’ brengt de intieme vriendschap van Léo en Rémi. Als broers voor elkaar trekken ze de poort van de lagere school dicht en stappen samen de grote poort van het middelbaar in.
Wanneer ze op de eerste schooldag al meteen de vraag krijgen of ze een koppel zijn, neemt de afstand tussen beiden toe. Léo, meesterlijk vertolkt door Eden Dambrine, probeert zich bijna letterlijk te vermannen met de grote jongens van zijn klas, terwijl Rémi (Gustav De Waele) toenadering blijft zoeken tot zijn beste vriend. Léo probeert een nieuw leven op te bouwen, terwijl hij zich steeds meer losrukt uit het leven van Rémi. Maar Rémi kan die plotse afstandelijkheid niet aan; hij heeft zijn beste vriend nodig om zich niet te verliezen in zijn eigen hoofd. Tot een hartverscheurende gebeurtenis de vriendschap tot een abrupt einde brengt.
In de ziel geraakt
Het gebruik van close-ups nodigt de kijker uit om mee in het verwerkingsproces van het hoofdpersonage te stappen. In verschillende scènes voel je je zelfs een voyeur in de leefwereld van Léo, omdat je zo dichtbij mag komen dat het zelfs ongemakkelijk wordt. En hoe mooi het is om te aanschouwen hoe een dertienjarige jongen zijn kwetsbaarheid durft bloot te leggen, hoe jammer het is dat er zo snel over Rémis situatie is gegaan.
De keuze van Dhont om in te zoomen op het proces van Léo is lovenswaardig. Hij neemt de tijd om het proces van afscheid, schuldgevoelens, ontkenning en confrontatie subtiel weer te geven en doet dat uitmuntend. Hij betaalt er wel een prijs voor: vanaf het begin moet je ogen en oren openzetten voor de enkele, luttele alarmbellen rond de mentale gezondheid van Rémi. Zelfs door de ogen van een opgroeiende tiener en een betrokken moeder wordt er weinig opgevangen. Wat er met Rémi gebeurt, is daardoor misschien wat te veel een ‘onvermijdelijke’ aanleiding gebleven, met weinig stof om op terug te blikken.
Uit je bioscoopstoel kan je op vele manieren opstaan. Meer dan door de dagelijkse beelden van oorlog en geweld maakt ‘Close’ ons sprakeloos bewust van het kwetsbare leven.
de wereld van Sofie 